نام : حسين ، لقب : سيد الشهداء ، كنيه : ابو عبدالله ، نام پدر : علي (ع) ، نام مادر : فاطمه (س) ، تاريخ ولادت : ۳ شعبان ، محل ولادت : مدينه ، مدت امامت : ۱۱ سال ، مدت عمر : ۵۷ سال ، تاريخ شهادت : ۱۰ محرم ، علت شهادت : عدم بيعت با يزيد ، نام قاتل : شمر بن ذي الجوشن ، محل دفن : كربلا معلي
امام حسين فرزند دومين امام علي و حضرت زهرا عليهم السلام است . آن حضرت در شهر مدينه به روز سوم شعبان ديده به جهان گشود . آن حضرت شش ماه و ده روز با برادر بزرگترش امام حسن (ع) فاصله سني داشت و مراحل رشد و نمو خويش را درمدت كمتر از هفت سال در مصاحبت با رسول (ص) و سي سال در كنار اميرالمومنين (ع) و ده سال با امام حسن (ع) گذراند. و در سال ۴۹ يا ۵۰ هجري پس از شهادت مظلومانه امام حسن (ع) امامت شيعيان را بر عهده گرفت .
پيامبر اكرم (ص) فرمود:
« اي جبرئيل! سلام مرا به پروردگارم برسان. مرا به مولودي كه از فاطمه متولد شود و امتم او را بكشند نيازي نيست.»
جبرئيل به آسمان عروج كرد و آنگاه فرود آمد و دوباره همان سخن را گفت. پيغمبر نيز همان پاسخ را تكرار كرد.
جبرئيل به آسمان بالا رفت و آنگاه فرود آمد وگفت:
« اي محمد! پروردگارت به تو سلام ميرساند و به تو بشارت ميدهد كه امامت و ولايت و وصايت را در نسل آن مولود قرار ميدهد.»
آنگاه پيامبر فرمود: «راضي شدم.»
چون خبر ولادتش به پيامبر گرامى اسلام (ص) رسيد، به خانه ى حضرت على و فاطمه (ع) آمد و اسماء (۱) را فرمود تا كودكش را بياورد.اسماء او را در پارچه اى سپيد پيچيد و خدمت رسول اكرم (ص) برد،آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت (۲) . به روزهاى اول يا هفتمين روز ولادت با سعادتش، امين وحى الهى، جبرئيل، فرود آمد و گفت:
سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا، اين نوزاد را به نام پسر كوچك هارون «شبير» (۳) كه به عربى«حسين» خوانده مىشود، نام بگذار. (۴) چون على (ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنكه تو خاتم پيغمبران هستى. و به اين ترتيب نام پر عظمت «حسين» از جانب پروردگار، براى دومين فرزند فاطمه انتخاب شد. به روز هفتم ولادتش، فاطمه زهرا كه سلام خداوند بر او باد، گوسفندى را براى فرزندش به عنوان عقيقه (۵) كشت، و سر آن حضرت را تراشيد و هم وزن موى سر او نقره صدقه داد. (۶) .
سلمان فارسى مى گويد: ديدم كه رسول خدا (ص) حسين (ع) را بر زانوى خويش نهاده او را مى بوسيد و مى فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى، تو حجت خدا و پسر حجتخدا و پدر حجتهاى خدايى كه نه نفرند و خاتم ايشان، قائم ايشان (امام زمان عج) مى باشد. (۷)
انس بن مالك روايت مى كند:
وقتى از پيامبر پرسيدند كدام يك از اهل بيت خود را بيشتر دوست مى دارى، فرمود:حسن و حسين را، (۸) بارها رسول گرامى حسن و حسين را به سينه مى فشرد و آنان را مى بوييد و مى بوسيد. (۹)
ابو هريره كه از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت است در عين حال اعتراف مى كند كه:رسول اكرم (ص) را ديدم كه حسن و حسين (ع) را بر شانه هاى خويش نشانده بود و به سوى ما مى آمد، وقتى به ما رسيد فرمود: هر كس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است. (۱۰)
عالى ترين، صميمى ترين و گوياترين رابطه ى معنوى و ملكوتى بين پيامبر و حسين را مى توان در اين جمله ى رسول گرامى اسلام (ص) خواند كه فرمود: حسين از من و من از حسينم. (۱۱)
جشن ميلاد امام حسين (ع) در ملكوت :
ابن عباس از پيامبر گرامي نقل مي كند:
وقتي امام حسين (ع) بهدنيا آمد، خداوند در عالم ملكوت به فرشته خازن و عهده دار آتش جهنم، وحي كرد كه به خاطر مولودي كه به پيامبرش عطا كرده است، آتش جهنم را بر اهلش خاموش كند و به رضوان، نگهبان بهشت وحي كرد كه بهشت را بيارايد و آن را خوشبو گرداند و به حورالعين وحي فرمود كه خود را بيارايند و به ديدار يكديگر بروند و به ملائكه وحي فرمود كه در صفوفي بايستند و به تسبيح و تحميد و تمجيد و تكبير بپردازند.
پي نوشته ها :
۱- احتمال دارد منظور از اسماء، دختر يزيد بن سكن انصارى باشد. ر. به. ك. اعيان الشيعه ، جزء ۱۱ ، ص ۱۶۷٫
۲- امالى شيخ طوسى ، ج ۱، ص ۳۷۷
۳- شبر بر وزن حسن و شبير بر وزن حسين و مشبر بر وزن محسن نام پسران هارون بوده است و پيغمبر اسلام (ص) فرزندان خود حسن و حسين و محسن را به اين سه نام ناميده است- تاج العروس ج ۳ ص ۳۸۹، اين سه كلمه در زبان عبرى همان معنى را دارد كه حسن و حسين و محسن در زبان عربى دارد- لسان العرب ، ج ۶ ، ص ۶۰٫
۴- معانى الاخبار ، ص ۵۷٫
۵- در منابع اسلامى درباره عقيقه سفارش فراوان شده و براى سلامتى فرزند بسيار مؤثر دانسته شده است، ر.به.ك. وسائل الشيعه ، ج ۱۵ ، ص ۱۴۳ به بعد.
۶- كافى ، ج ۶ ، ص ۳۳٫
۷- مقتل خوارزمى ، ج ۱ ، ص ۱۴۶- كمال الدين ، صدوق ، ص ۱۵۲٫
۸- سنن ترمذى ، ج ۵ ، ص ۳۲۳٫
۹- ذخائر العقبى ، ص ۱۲۲٫
۱۰- الاصابه ، ج ۱۱ ، ص ۳۳۰٫
۱۱- سنن ترمذى ، ج ۵ ، ص ۳۲۴- در اين قسمت رواياتى كه در كتاب هاى اهل تسنن آمده است نقل شد تا براى آنها هم سنديت داشته باشد.
كتاب: پيشواى سوم – حضرت امام حسين (عليه السلام)
نويسنده: هيئت تحريريه مؤسسه در راه حق