تا دل شده مبتلاي عشقت
سر باخته ام به پاي عشقت

بيگانه شود ز هر دو عالم
آنكس كه شد آشناي عشقت

آفاق پر است و گوش ما كر
از همهمه و صداي عشقت

از بام و در و هوا نيوشد
عاشق همه جا نواي عشقت

سر پيش شهان نميكند خم
هر كس كه شود گداي عشقت

بيمار كه از دواست بيزار
خوشتر ز دوا بلاي عشقت

سر مي رسدش به عرش آنكو
انداخته سر پاي عشقت

بيرون نكند « وفا » ي مسكين
يك لحظه ز سر هواي عشقت

شايد براي آمدنت دير كرده‌اي
وقتي نگاه آينه را پير كرده‌اي

ديري است آسمان مرا شب گرفته است
خورشيد من براي چه تأخير كرده‌اي؟

اين بارش بهاري من هم خلاصه شد
در آن دو قطره اشك كه تبخير كرده‌اي

قلب مرا شكستي و يادم نبود كه
با تكه‌هاش عاطفه تكثير كرده‌اي

با آتشي كه داغ غم تو به دل زده
من را در عشق منشأ تأثير كرده‌اي

وقتي كه اين همه ز غمت شكوه مي‌كنم
شايد براي آمدنت دير كرده‌اي


: حتماً كه نبايد جمعه و شب جمعه باشه كه برا آقامون بنويسيم . . .

شگفتي سوم

منظر شگفتي بعدي مادرهفته ي بعد باشيد

ساعات عمر من همگي غرق غم گذشت

 دست مرا بگير كه آب از سرم گذشت

مانند مرده اي متحرك شدم بيا

بي تو تمام زندگي ام در عدم گذشت

مي خواستم كه وقف تو باشم تمام عمر

دنيا خلاف آنچه كه مي خواستم گذشت

دنيا كه هيچ,جرعه ي آبي كه خورده ام

از راه حلق تشنه ي من مثل سم گذشت

بعد از تو هيچ رنگ تغزل نديده ايم

از خير شعر گفتن,حتي قلم گذشت

تا كي غروب جمعه ببينم كه مادرم

يك گوشه بغض كرده,كه اين جمعه هم گذشت...

 مولا شمار درد دلم بي نهايت است

تعداد درد من به خدا از رقم گذشت ***

حالا براي لحظه اي آرام مي شوم

ساعات خوب زندگي ام در حرم گذشت

دوباره جمعه گذشت

و قنوتِ گريان ماند

دوباره گيسوي نجواي ما پريشان ماند

 دوباره زمزمه ي كاسه هاي خالي ما پس از نيامدنت

گوشه ي خيابان ماند

 شبيه شنبه ي هر هفته پشت پنجره ام

و كوچه كوچه شهرم

دوباره زندان ماند

 براي آمدنت چند سال بايستي

در اين تراكم بي انتهاي ويران ماند؟

نيامدي كه ببيني نگاه منتظرم

 چه روزها به اميد تو زير باران ماند

سكوت آخر حرف من است

چون بي تو دوباره حنجره ام زير بغض پنهان ماند

خدا كند كه رضايم فقط رضاي تو باشد

هواي نفس نباشد همه هواي تو باشد

خداكند كه گزارت فِتد به منظر چشمم

 كه سجده گاه نمازم به جاي پاي تو باشد