داغي نهفته است در اين قلب پاره ام
همچون حباب منتظر يك اشاره ام

و الله روضه ام جگر پاره زهر نيست
من كشتهٔ شكستن يك جفت گوشواره ام

عمريست لحظهٔ گذر از كوچه هايِ تنگ
آن صحنه غرور شكن در نظاره ام

گفتم به زهر: خوب اثر كن بر اين جگر
در دست هاي توست فقط راه چاره ام

در ظلمت هميشهٔ شبهاي كوچه ها
در جستجويِ تكّه چندين ستاره ام

چون مادرم تمامِ تنم سوخت اي خدا
امّا به سينه است تمامِ شراره ام

اسرار كوچه را نتوان گفت با كسي
راويِ اين حقيقت پر استعاره ام

يك جمله اي بگويم و اي خاك بر سرم
بگذاشت پا به چادر و رد شد ز مادرم