ويژگيها و شاخصهاي فرهنگ عمومي:

1.فرهنگ عمومي داراي دو جهت «عيني» و «اعتباري» است كه مي‌‌‌‏بايست هر دو را مدنظر داشت. هيچ كس بهتر از مقام معظم رهبري، آيت‌‌‌‏الله خامنه‌‌‌‏اي، اين دو بعد فرهنگ عمومي را تبيين نكرده‌‌‌‏اند. از نظر ايشان فرهنگ عمومي دو بخش دارد: يك بخش آن ظاهري و بارز مثل: شكل لباس و شكل معماري است كه تأثير خاصي بر روي ذهنيات و خلقيات و منش و تربيت افراد دارد و بخش ديگرش مربوط به امور نامحسوس مثل اخلاقيات فردي و اجتماعي مردم، وقت‌شناسي، وجدان كاري، مهمان دوستي و احترام به بزرگترهاست.

2.فرهنگ عمومي حوزه‌‌‌‏اي از نظام فرهنگي جامعه است كه پشتوانه آن اجبار قانوني و رسمي نيست، بلكه تداوم آن در گرو اجبار اجتماعي اعمال شده از سوي آحاد جامعه و تشكلها و سازمانهاي غيردولتي (غيررسمي) است. برخلاف حوزه فرهنگ رسمي كه در نهايت، اجبار فيزيكي از آن حمايت مي‌‌‌‏كند، حوزه فرهنگ عمومي عمدتاً بر پذيرش و اقناع استوار است و عدم پايبندي به آن مجازات، به معناي حقوقي كلمه، را در پي ندارد. به عبارت ديگر مفهوم فرهنگ عمومي در تقابل مردم ـ دولت مفهوم پيدا مي‌‌‌‏كند.

3. فرهنگ عمومي مؤلفه‌هايي از فرهنگ است كه تأثيرات آن عام و فراگير مي‌باشد و عامه مردم در كيفيت آن نقش دارند و از شيوه رفتارهاي عمومي مردم يا عرف و عادات و رسوم و زبان ساخته مي‌‌‌‏شود و يا تأثير مشهود مي‌پذيرد و عموم جنبه‌‌‌‏ها و عرصه‌‌‌‏ها و زندگي مردم را تحت تأثير قرار مي‌‌‌‏دهد و عموم مردم نسبت به آنها حساسيت و شناخت دارند.

4. فرهنگ عمومي، سازندگان و عاملان خاص خودش را دارد كه بر بخشي از آنها دولت نظارت مي‌‌‌‏كند. نزديك شدن به فرهنگ عمومي و اصلاح آن از طريق بخشنامه ميسر نيست.

5. فرهنگ عمومي مانند كل نظام فرهنگي و فرهنگ، در چهار وجه ظاهر مي‌‌‌‏شود: دروني، رواني، نمادي، نهادي و آثار. از اين رو مي‌‌‌‏توان رگه‌‌‌‏هاي فرهنگ عمومي را در همه اين جلوه‌‌‌‏ها يافت. فرهنگ عمومي، در كنار فرهنگ رسمي، در همه حوزه‌‌‌‏هاي زندگي اجتماعي، خانواده، حكومت، اقتصاد و آموزش و پرورش و نظاير اينها حضور دارد. از اين رو نمي‌توان آن را به حوزه مشخصي محدود ساخت