نبي رحمت شب‌ها را به نماز و روزها را به روزه مي‌گذراند. يعني اين زمان را اين متزمن پربركت كرد، همان طوري كه مكان را اين متمكن پربركت مي‌كند.

به گزارش جهان به نقل از تسنيم، آيت الله جوادي آملي در درس اخلاق هفتگي خود ضمن تبريك اعياد شعبانيه به بيان نكات اخلاقي صلوات شعبانيه امام سجاد عليه السلام پرداخته گفت: وجود مبارك امام سجاد(ع)، دعاي او و زيارت او، با تعليم آميخته است. آن امام همام در لابه‌لاي دعا همان ﴿يُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ﴾ را بيان مي‌كردند.

آيت‌الله جوادي آملي ادامه داد: در صلوات شعبانيه، انسان خود را در سايه رحمت بي‌انتهايي كه خدا نصيب پيامبر مي‌كند مشمول ادعيه سِعه رحمت ذات اقدس الهي مي‌نمايد. در اين دعا به خداوند عرض مي‌كنيم كه پيامبر (ص) را شفيع ما قرار بده؛ «وَاجْعَلْهُ لي‏ شَفيعاً مُشَفَّعاً وَطَريقاً اِلَيْكَ مَهيَعاً»، در اين جمله حضرت سجاد عليه السلام به خدا عرض مي‌كند: خدايا اين ماه ماه پيامبر و صدر و ذيل اين ماه، رحمت است و رحمت بودنِ صدر و ذيل اين ماه براي اين است كه نبيّ رحمت شب‌ها را به نماز و روزها را به روزه مي‌گذراند. يعني اين زمان را اين متزمّن پربركت كرد، همان‌طوري كه مكان را اين متمكّن پربركت مي‌كند.

وي در بيان دلايل عظمت و رحمت ماه شعبان گفت: شب و روز ماه شعبان با عبادت پيغمبر زينت گرفت، يعني سنّت او, عادت مستمرّ او، اين بود كه شب‌ها را زنده‌دار, روزها را روزه مي گرفت، و لذا اين پيامبر است كه اين اين ماه را ماه رحمت كرده است.

اين استاد برجسته حوزه علميه قم در ادامه با اشاره به فرازهايي از صلوات شعبانيه كه در آن بندگان از درگاه خداوند همراهي و تبعيت از وجود مبارك پيامبر را مي خواهند، افزود: در همين دعاي نوراني، وجود مبارك امام سجاد(سلام الله عليه) به ما آموخت كه بگوييم خدايا اولاً ما را همراه و در كنار پيامبر قرار بده ، ثانياً نبوّت، رسالت و وحي او را براي من يك طريق باز قرار بده كه من اگر بخواهم آن را بپيمايم هيچ كسي مزاحم من نباشد.

وي با بيان اينكه خدمت به وحي و نبوت بهترين راه رسيدن به مقصد الهي است، گفت: اگر كسي واقعاً در خدمت وحي و نبوت بود اين شخص يك طريق مهيعه و راحت دارد، كه نه بيراهه مي‌رود نه راه كسي را مي‌بندد و اگر ـ خداي ناكرده ـ مشكلي داشت اين راه بسته مي شود و اين راهِ بسته به مقصد نمي‌رسد همان كه فرمود: ﴿فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ﴾؛ شك و ترديد باعث عجز است، ولي اگر انسان وارد يك طريق مهيعه شد مرتب بدون مزاحمت به مقصد مي‌رسد.