ناگوارترين آسيب روزگار غيبت، تاب نياوردن در برابر شبهه ها، طعنه ها و ياس هاي حاصل از به درازا كشيدن غيبت و در نتيجه انكار امام غايب است. از اين رو مي توان تلاشهاي معصومان را بيشتر در اين باره دانست. معصومان (عليه السلام) به موازات پافشاري بر وقوع غيبت، از انكار امام غائب بر حذر داشتند و پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) نخستين هشدارها را در اين زمينه دادند:
من أنكر القائم من ولدي في زمان غيبته فمات، فقد مات ميتة جاهلية؛ هر كس قائم از ميان فرزندانم را در روزگار غيبتش انكار كند و با اين انكار بميرد، به مرگ جاهلي مرده است (كمال الدين: ص 412 ح 12).
و امام صادق (عليه السلام) در خطابي صريحتر و عام كه محمّد بن مسلم آن را براي شيعيان نقل كرده فرموده است:
إن بلغكم عن صاحب هذا الأمر غيبة فلا تنكروها؛ اگر خبري از غيبت صاحب اين امر به شما رسيد، آن را انكار نكنيد(الكافي: ج 1 ص 328 ح 10).
آري معصومان (عليه السلام) انكار برخي باورمندان به امامت را پيش بيني كرده و در خطابي مستقيم آنها را از اين خطر، بر حذر داشتند.
امامان براي رويارويي با اين آسيب خطرناك، امام عصر (عليه السلام) را به برخي پيامبران پيشين و صالحان و بزرگان تاريخ تشبيه نموده، زمينه انكار را زدوده و بستري هموار را پذيرش غيبت ايشان فراهم آوردند. ايشان غايب شدن دو پيامبر الهي، حضرت يوسف و حضرت خضر (عليه السلام) را گوشزد كردند و از غيبت ذوالقرنين نيز سخن به ميان آوردند (كمال الدين: ص 384 و 385 ح 1) و با اين يادآوري، استبعاد و انكار ديرباوران را برطرف ساختند؛ زيرا تفاوتي ميان پيامبر و امام در اين زمينه نيست و به ويژه غيبت خضر چون طولاني است، بسياري از شبهات درباره غيبت ولي عصر را برطرف مي كند.
منبع: نشريه حديث انديشه، شماره7