..

عكس‌هاي دفاع مقدس اسناد غير قابل انكار مردانگي مردان مردي هستند كه براي رسيدن به هدفشان كه همان عمل به تكليف الهي بود از همه چيز گذشتن و به قول امام كه گفت: چه غافلند دنيا پرستان و بي خبران كه ارزش شهادت را در صحيفه هاي طبيعت جستجو مي‌كنند و وصف آن را در سروده‌ها و حماسه‌ها وشعرها مي‌جويند و در كشف آن از هنر تخيل و كتاب تعقل مدد مي‌خواهند و حاشا كه حل اين معما جز به عشق ميسر نگردد.

ماجرا از اينجا آغاز شد كه يكي دو ماه سفت و سخت درگير عمليات بودند. هم خط ام الرصاص رو شكسته بودند و هم توي فاو مردونه جنگيده بودند و پدران و مادران و همسران و فرزندان و... نگران بودند و حالا بعد از ۳ ماه دارند مرخصي ميرن و منتظرند تا ماشين از راه برسه و اونها رو ببره راه آهن انديمشك تا سوار قطار بشند و بيان تهرون. همه توي اين فكرند...

توي عكس هم ميشه فهميد كه خيلي هاشون زن و بچه دارند و ۰۲۱ شون (كد مخابراتي تهران) عود كرده . اما يكهو اتوبوس هاي گل مالي شده و كاميون‌ها وارد مقر ميشند و بلند گوي تبليغات روشن ميشه و اعلام ميكنه برادرها توجه كنن...توجه كنن... مرخصي ها لغو شده و از سوي فرماندهي آماده باش صد در صد اعلام شده.

جاي چون چرا نيست. مرخصي‌ها لغو شده. امام هم فرمان داده كه به رزمنده ها سلام من رو برسونيد و بگوييد چنان درسي به دشمن بديد كه ديگه هوس تجاوز به سرش نزنه. همه صف كشيدند پشت كانكس تعاون كه ساك‌هاشون رو تحويل بدند. براي اين عكس ميشه يك مثنوي نوشت. اين صف صف شهادت است. دنياي اين سبك بالها همه اش داخل اين كيسه ها و ساك هاست. يكي از حماسه هاي جبهه همين لحظه رقم مي‌خورد. گفتم سبك بال...
خدايي سبك بال بودند. شايد چند ساعت نيست كه ساك ها رو گرفتند كه بيان سمت دنيا اما با يك فرمان تصميم عوض شد. بايد از دنيا گذشت و اين يعني هنر. چرا كه امام فرمود شهادت هنر مردان خداست. شما هم كه اين عكس رو مي‌بينيد توي ذهنتون براي اين عكس شرح بنويسيد.

و چه زود آماده مي‌شوند براي كارزار با دشمن. يك ذره ترديد مشاهده نمي‌كنيد. صلابت در چهره شان موج مي‌زند. اينها دنيا را سه طلاقه كرده اند. يكي آرپي جي زن، يكي تيربارچي و ديگري تك تيرانداز.

و چه با شكوه است رفتنشان. پاها نه مي‌لرزد و نه مي‌لغزد بلكه مي‌رقصد. بايد از زير سايه يا مهدي ادركني(ع) گذشت و روي شهيد حسين اسكندرلو را بوسه داد و با گلاب پاش شهيد حميد محمديخوشبو شد و عاشوراي ديگر را رغم زد.

اتوبوس‌هاي گل مالي شده از راه رسيدند. بايد از زرق و برق دنيا چشم پوشيد. حتي مركب هم بايد رنگ عوض كند. چقدر بزرگ بودند مالكان و رانندگان اين مركب‌ها. خيلي گذشت مي‌خواد، اجازه بدهي ماشينت رو به اين روز بيندازن. و عكس يادگاري كنار اتوبوس گل مالي.

و آخرش هم اينگونه آرام براي هميشه به مرخصي بري
يا ايتها النفس المطمئنه ارجعي الي ربك راضيه مرضيه
* جعفر طهماسبي

حاج عباس شروع به صحبت كرد

من دستمو زير چونه زده بودم و با خاطرات پشت سر همي كه از اون روزها تعريف ميكرد ، روحمو پرواز ميدادم ...

از اين بيمارستان صحرايي به اون بيمارستان صحرايي (آخه وظيفه ي حاج عباس و بچه هاش تو اون زماني كه همه رزمنده ها دوست داشتن اسلحه دست بگيرن و بجنگن ، مستقر بودن تو بيمارستانهاي صحرايي و ثبت كردن اطلاعات مجروحين و شهدا بود )


وقتي در حال بازگو كردن خاطرات جنگ بود دو حالت درون صورتش ديده ميشد "يكي غم و ديگري نشاط"

غم پرپر شدن رزمنده ها جلوي چشماش

و

نشاط حفظ كردن خاك ايران با خون سرخ



يكي از چندتا خاطراتي كه تعريف كرد درباره خواست خدا بود ، كه منو به فكر فرو برد

از رزمنده اي گفت كه اجازه نميداد هيچ كس نزديكش بشه ، فقط فرياد ميزد آب ... ، تشنمه ... ، مجرح شده بود ، پيشانيش شكافته بود ، عمق شكاف انقدر زياد بود كه مخچه اش مشخص ميشد (بماند كه با چه ترفندهايي بهش نزديك شده بودند تا بتوانند اطلاعاتي ازش بگيرند) همه ميدونستند دير يا زود شهيد ميشه ، ولي بعد از عمل زنده موند



و يك رزمنده ي ديگه ، رزمنده اي كه صداي ناله اش رو كسي نشنيد ، حتي كسي را صدا نكرد ، آرام و معصوم به مجروحين و پرستاران و پزشكان نگاه ميكرد ، فقط يه گلوله به پايش اصابت كرده بود ... فقط يك گلوله ... ولي شهيد شد



من و ياد اين جمله انداخت :

شهادت اتفاق نيست ، يك انتخابه

....

مهمترين دليل گروهك منافقين براي انتخاب آمل در حادثه 6 بهمن سال 60 اين بود كه آنها تصور مي كردند كه در اين شهر زمينه هاي مردمي براي همراهي با آنها وجود دارد كه بزرگترين اشتباه شان نيز همين مسئله بود.

آخرين ملاقات شهيد كاظمي و رهبر انقلاب

دو هفته پيش شهيد كاظمي پيش من آمد و گفت از شما دو درخواست دارم: يكي اين‌كه دعا كنيد من روسفيد بشوم، دوم اين‌كه دعا كنيد من شهيد بشوم. گفتم شماها واقعاً حيف است بميريد؛ شماها كه اين روزگارهاي مهم را گذرانديد، نبايد بميريد؛ شماها همه‌تان بايد شهيد شويد؛ وليكن حالا زود است و هنوز كشور و نظام به شما احتياج دارد. بعد گفتم آن روزي كه خبر شهادت صياد را به من دادند، من گفتم صياد، شايسته‌ي شهادت بود؛ حقش بود؛ حيف بود صياد بميرد. وقتي اين جمله را گفتم، چشم‌هاي شهيد كاظمي پُرِ اشك شد، گفت: ان‌شاءاللَّه خبر من را هم به‌تان بدهند!
فاصله‌‌ي بين مرگ و زندگي، فاصله‌ي بسيار كوتاهي است؛ يك لحظه است. ما سرگرم زندگي هستيم و غافليم از حركتي كه همه به سمت لقاءاللَّه دارند. همه خدا را ملاقات مي‌كنند؛ هر كسي يك طور؛ بعضي‌ها واقعاً روسفيد خدا را ملاقات مي‌كنند، كه احمد كاظمي و اين برادران حتماً از اين قبيل بودند؛ اينها زحمت كشيده بودند.
ما بايد سعي‌مان اين باشد كه روسفيد خدا را ملاقات كنيم؛ چون از حالا تا يك لحظه‌ي ديگر، اصلاً نمي‌دانيم كه ما از اين مرز عبور خواهيم كرد يا نه؛ احتمال دارد همين يك ساعت ديگر يا يك روز ديگر نوبتِ به ما برسد كه از اين مرز عبور كنيم. از خدا بخواهيم كه مرگ ما مرگي باشد كه خود آن مرگ هم ان‌شاءاللَّه مايه‌ي روسفيدي ما باشد.
ان‌شاءاللَّه خدا شماها را حفظ كند.
بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامي در مراسم تشييع پيكرهاي فرماندهان سپاه 21/10/138

"شهيد آويني: شهدا كليد داران كعبه شيدايي اند و كعبه شيدايي كربلاست."

اللهم ارزقنا...

شهيد سيّد مرتضي آويني: مكه براي شما ، فكه براي من. بالي نمي خواهم. اين پوتين هاي كهنه هم مي توانند مرا به آسمان ببرند.

جنگ در طلاييه و جزاير مجنون به شدت سخت و نفس گير شده بود. عده اي از بهترين فرماندهان ارشد سپاه و عده بسياري از نيروهاي بسيجي در همين منطقه به شهادت رسيده بودند. چاره اي نمانده بود جز كسب تكليف مستقيم از حضرت امام.

از جماران خود را يكسره به طلاييه رساندم. به حاج احمد كه رسيدم ديدم سرتاپاي او را دود سياه باروت و خاك و غبار گرفته و از دستانش خون جاري است.ب لافاصله پرسيد: نتيجه چه شد؟

گفتم: حضرت امام فرمودند: جزاير مجنون به هر قيمتي كه هست بايد حفظ شود.

تا اين جمله را شنيد انگشت دستش را كه تركش خورده و به پوست آويزان شده بود، به ناگاه جداكرد و به گوشه اي پرتاب نمود. آنگاه با قاطعيت وجديت تمام، اسلحه اش را به دست گرفت و در حالي كه به سوي خط مي شتافت گفت: ديگر حجت برما تمام شد.

همسر شهيدي كه رگ‌هاي بريده گلوي همسرش را بوسيد

خبرگزاري فارس: همسر ولي الله، قرآن را نگه داشته يك كاسه آب زلال يك اقيانوس بغض و بيقراري توي دلش، مي خواهد شوهرش را از زير قران خدا رد كند. همان قرآن سفره عقد. دست و دلش مي لرزد. آرام در گوش همسرش گفت: يك امانتي برات گذاشتم لاي قرآن، حلالم كن.

به گزارش گروه «حماسه و مقاومت» خبرگزاري فارس، شهيد ولي الله استرآبادي، بچه مسجد اللهيان، رزمي كار، ليدر بچه حزب اللهي هاي محله ايران‌مهر پائين گرگان، بيست روزه داماد، براي چندمين بار عازم جبهه است.

خداحافظي اين بار يك جورايي فرق داره، همسر ولي الله، قرآن را نگه داشته يك كاسه آب زلال يك اقيانوس بغض و بيقراري توي دلش، مي خواهد شوهرش را از زير قران خدا رد كند.

همان قرآن سفره عقد. دست و دلش مي لرزد. ولي الله با لبخندي از مهر قرآن را بوسيد. چندم قدم كه دور شد. ايستاد و اشاره كرد.

زن دوقدم برداشت، ولي الله گفت: بمان. جلو رفت. آرام در گوش همسرش گفت: يك امانتي برات گذاشتم لاي قرآن؛ به مادر اينا نگو. حلالم كن.

و رفت...

□□□

زن رفت داخل اتاق خودش، قرآن را با احترام باز كرد. نامه را برداشت. بوسيد. يك نامه، خيلي عاشقانه. كوتاه نوشته بود:

« بچه هاي عاشق امام حسين(ع)، حسيني شهيد مي شوند. منِ شهيد ولي الله استرآبادي، از اصحاب كربلا، چون مولايم سيدالشهدا، سر از بدنم جدا مي شود؛ بايد صبور باشيد، چون زينب(س) خيلي صبور باش. ديدار در بهشت. تو صبورباش...»

□□□

عمليات رمضان بود، روز سوم عمليات، يك تركش مي خوره به گلوي ولي الله، سر از بدنش جدا مي شود. هوا گرم و سوزان، تشنگي بي‌داد مي كند. وقتي شهيد ولي الله را گذاشتند عقب تويوتا. قمقمه اش را برداشتند. قمقمه از آب لبريز بود. بچه‌ها هر كدام يك جرعه از آب قمقمه ولي الله را با سلام بر سر بديده « آقا اباعبدالله» نوشيند.  

□□□

نيمه هاي شب بود كه ولي الله را آوردند «معراج الشهداء» سپاه گرگان. رفتم توي كانتينر، تابوت شهدا را توي تاريكي ور انداز كردم. نور كم سويي به داخل كانتينر سرك كشيده بود. خودم را از مقابل نور كنار كشيدم. سمت بيروني لبه تابوت ها با خط كج و معوجي، سرخ رنگ، نوشته: گرگان، علي آباد، راميان، آزاد شهر، مينودشت. گنبدكاوس، تابوت ها به ترتيب شهر، مثلثي، روي هم چيده شده اند. راننده پك عميقي به سيگارش زد و گفت: برادر يك شهيد براي شماست. اشتباه نكني. درد سر داره...

چراغ قوه را براي اين كه اشتباه نكنم، روشن كردم. روي اولين تابوت نوشته بود: « شلمچه/ گرگان. شهيد ولي الله استرابادي/ پاسدار، فرزند: رفيع. متولد: 1341/ مسافر كربلا.»

تابوت را باز كردم، شهيد سر نداشت. برگه هاي معراج را برداشتم. صدا زدم، نيروي كمكي بياد. چندتا از بچه هاي پاسدار آمدند. با صلوات تابوت شهيد را آورديم توي معراج، اتاق كوچكي كه معراج شهداي شهر بود. تابوت را گذاشتم.

بچه ها كه رفتند. روي كاناپه كنار تابوت، از خستگي خوابم برد.

هنوز دو ساعت نخوابيده بودم كه دلم بيدارم كرد. وضو گرفتم. آخه مهمان عزيزي دارم. چند كلمه باهاش حرف زدم. گفتم: برم برات يك سبد گل زيبا و خوشبو بيارم. آخه فردا برو بيائي داريم. نمي خوام كم بيارم جلوي خلق الله. مي دوني كه، بعد اينا واسم حرف در مي آرند.

سبد را برداشتم. از معراج زدم بيرون، ساعت سه نيمه شب است. پياده راه افتادم توي شهر. روي بلوارها. زيبا ترين و خوش بو ترين گل هاي شهر را چيدم. آدم از نرده هاي پارك پريدم داخل، مرد نيروي انتظامي، گشت شيفت شب. جلوي ام را گرفت. صدا زد اين وقت شب با يك سبد. فوري دست بندش را  از توي فانسقه اش در آورد. آمدم جلو. پشت نرده ها. گفتم: بخدا من دزد نيستم. من دزد نيستم. من اين گل ها را براي شهدا مي خوام. فردا تشيع جنازه شهيد ولي استربادي. بچه ايرانمهر پائين. مي شناسي؟ 

همان پشت نرده، داخل سبد را نشانش دادم. گفتم: ببين. اين گل.  اينا رو از توي بلوار چيدم. فقط گل جمع مي كنم. گفتم كه براي تابوت شهدا مي خوام. هميشه كارم همينه، ماموراي شب تان، من را مي شناسند. انگار شما اولين باره شيفت نيمه شب هستيد. تازه دو سه بارم من را بردند پاسگاه، ديدند راست مي گم. تا بحال ديدي روي تابوت شهدا گل مي زنند. همين گل هاست ديگه، همين الان با من بيا توي سپاه. معراج الشهدا، باور كن من اين گل ها را براي تابوت شهدا مي خوام.مامور نيروي انتظامي محكم اداي احترام كرد. از روي نرده ها پريد داخل، چند شاخه گل زيبا چيد، انداخت داخل سبد من، با هم دست داديم. دوست شديم. گفت: برو من مراقبت هستم، هر چي گل مي خواي بچين. سبد را از گل پر كردم. از آنجا با همان سبد يك راست رفتم منزل يك عكاس؛ مرد چاقي كه صاحب عكاسي باهنر در فلكه كاخ شهر بود. عكساي شهدا را او قاب مي گرفت.

آرام در زدم، در حياط را باز كرد، چشمانش را ماليد. گيج خواب بود. گفت: فردا شهيد داريد. يك قطعه عكس سه در چهار سياه و سفيد شهيد را دادم. رفت. توي تاريكي تكيه دادم به ديوار، نيم ساعته، عكس را برايم قاب كرد. قاب چوبي را گرفتم. تندي آمدم توي سپاه، قفل، داخل شدم. سبد را گذاشتم. سلام كردم. ديگه نزديك اذان صبح بود. نماز صبح را خواندم. كوزه گلاب و عطر را از روي طاقچه برداشتم. تابوت را باز كردم. گلاب و عطر زدم به شهيد، بوي خوشي فضاي اتاق را پر كرده بود. پرچم جمهوري اسلامي را كشيدم روي تابوت. تابوت را گلباران كردم. رفتم توي نمازخانه، چند تا از بچه هاي پاسدار آمدند. ديگه آفتاب هم زده بود. تابوت را گذاشتيم توي محوطه، منتظر صبحگاه شدم.

مراسم صبحگاه سپاه، اداي احترام  به شهيد، پاسدارها ريختند روي سر تابوت. شلوغ شد.

خانواده شهيد كه آمدند. ماشين تبليغات سپاه هم آماده رفتن براي اعلام به شهر شد. بنياد شهيد و ارتش هم آمدند. گروه سرود طبل و موزيك.

خانواده از قبل خبر داشتند فقط منتظر بودندكه شهيد بياد. تشيع جنازه ساعت ده صبح، بلندگو روضه امام حسين را مي خواند، شهر داشت خودش را براي تشيع شهيد آماده مي كرد.

خيل زيادي از مردم شهر، جلوي سپاه جمع شده اند.

وقت وداع رسيده و خانواده مي خواستند با شهيد والله استرابادي خداحافظي كنند. مگه مي خواد بره جبهه... نه، تازه از جبهه آمده، داره ميره بهشت. همه تابوت مي بوسند. حال غريبانه ائي داشت محوطه.

همسرش آمد جلو گفت: بايد تابوت را باز كنيد.

نگذاشتيم كه همسرش جنازه را ببيند، آخه شهيد سر در بدن نداشت، مثل امام حسين(ع).

همسر ولي الله با تمنا و خواهش آمد جلو گفت: مي خوام ببينم.

در تابوت را باز كردم.

گفتم: خواهر! اين شهيد غسل نداشت، صبوري مي خواهد.

گفت: «من زينب ام» زينب. خودش  اين را بهم ياد داد. نامه را باز كرد گفت: نوشته من زينبم. نوشته من شهيد ولي الله استرابادي. مثل امام حسين(ع) شهيد مي شوم.

خم شد روي سر بريده ولي الله شوهرش داخل تابوت، رگ بريده گردن همسرش را بوسيد.

صداي تكبير و صلوات محوطه سپاه را پر كرده بود. بغضي سنگين گلويم را فشرده بود، دست گذاشتم روي سينه ام. به سمت حرم آقا امام حسين(ع) توي دلم گفتم: «السلام عليك يا ابا عبدالله الحسين الشهيد...» اشك هام جاري شد و دنبال شهيد راه افتادم....اشك ها سهم دل هاي تنگه، تنگ به وسعت آسمان.

نويسنده: غلامعلي نسائي

انهتاي پيام/

هر سال روز مادر كه مي شود خواب مي بينم سيدمهدي روي سرم گلاب مي پاشد، هديه اي به من مي دهد و پيشاني ام را مي بوسد.
اشاره: شهيد سيدمهدي غزالي از شهداي لشكر 25 كربلا در عمليات والفجر شش مي باشد، مستجاب الدعوه بود و بسياري از مردم، متوسل به جدش مي شدند و حاجت روا مي گشتند، مطالب زير رواياتي از سيره عملي اين شهيد بزرگوار مي باشد كه تقديم مخاطبان مي كنيم:

مادر شهيد مي گويد:
نيمه شعبان متولد شد، او را به همين مناسبت "سيدمهدي" ناميديم.

بسياري از افراد محل اگر حاجتي داشتند و يا اگر گره اي به كارشان بود، جدّ سيدمهدي را نذر مي كردند و حاجت روا مي شدند.

روزي حسابدار كارخانه نساجي به بيماري سختي دچار شده بود، از آنجائي كه شنيده احوال سيدمهدي را شنيده بود، متوسل به جد سيدمهدي شد و نذر كرد كه اگر شفا پيدا كند، سيدمهدي را در كارخانه استخدام نمايد. او شفا گرفت و سيدمهدي چندين سال كارگر كارخانه نساجي شد.

در تمامي مراسمات مذهبي و روضه خواني ها سيدمهدي را با خودم مي بردم. بسيار به اين مراسمات و روضه خواني ها علاقه مند بود. روزي به من گفت:

- مادرجان! خواب ديدم كه دارم به سوي خدا پرواز مي كنم.

آن زمان سيدمهدي كوچك بود و من زياد حرفش را جدي نگرفته بودم.

علاقه زيادي به امام (ره) داشت، حتي يكبار هم موفق شد به ديدار امام (ره) برود، بعد از آن ديدار بسيار متحول شده بود و بدجوري عاشق امام (ره) و روحانيت شده بود تا جايي كه عكس هاي امام (ره) را به صورت كليشه درست مي كرد و با اسپري در و ديوار شهر و همچنين ديوار كارخانه را پر از عكس امام (ره) كرده بود.

عاشق و شيفته روحانيت بود، زماني كه شهيد دستغيب به شهادت رسيد خيلي گريه مي كرد و مي گفت:

- اي كاش من بجاي او تكه تكه مي شدم و فدايش مي گشتم.

روزي سيد مهدي از جبهه آمد و گفت:

- مادرجان! بازهم جدّم به دادم رسيد. در حال انجام عمليات بوديم؛ در محوري كه ما بوديم تمامي نيروها شهيد شدند و من در آنجا تنها ماندم، راه را گم كرده بودم و نمي دانستم به كدام سمت بايد بروم. آنقدر جدم حسين(ع) و اربابم ابالفضل را صدا زدم كه به طور تصادفي و غير ممكن نيروهاي خودي مرا پيدا كردند.

هر سال روز مادر كه مي شود خواب مي بينم سيدمهدي روي سرم گلاب مي پاشد، هديه اي به من مي دهد و پيشاني ام را مي بوسد.

هر هفته پنج شنبه ها بر سر مزارش مي روم و هنگامي كه قبرش را مي شويم، ناگهان از دِل قبر سيد مهدي مرا صدا مي زند و چند بار مي گويد:

- مامان!

سه بار اين كار را انجام مي دهد. سرم را روي قبر مي گذارم و با سيدمهدي دردِ دل مي كنم.

سيد احمد غزالي (برادر شهيد) مي گويد:
آخرين باري كه مي خواست اعزام شود. با همه خداحافظي كرد و من آخرين نفر بودم كه بايد با سيدمهدي خداحافظي مي كردم، با هم روبوسي كرديم و همديگر را در آغوش گرفتيم. سيدمهدي گفت:

- داداش! اين آخرين باري ست كه مي بينيمت و در آغوشت هستم. من ديگر برنمي گردم؛ حلالم كن.

خيلي ناراحت شدم و گريه كردم. هيچ وقت سيدمهدي را اينقدر نوراني نديده بودم.

شب بعد، خواب ديدم كه سيد مهدي شهيد شده است. دقيقاً يك هفته بعد خبر شهادت سيدمهدي را هم شنيدم.

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 797x573 and weights 179KB.

فرهاد كشميري (داماد شهيد) مي گويد:
در آخرين وداع، همسرش در بيمارستان بود و فرزندش، زودتر از 9 ماه، يعني هفت ماهه به دنيا آمده بود. هر چه به سيدمهدي گفتم: يك سَري به بيمارستان بزن و همسر و فرزندت را ببين، تا همسرت روحيه بگيرد ولي قبول نكرد و خيلي خونسرد و آرام بود، چون مي دانست كه اگر آنها را ببيند، به آنها دل مي بندد. نمي خواست با ديدن همسر و فرزندش سيم شهادتش قطع شود.

«سرانجام سيدمهدي در تاريخ 1362/12/5 در عمليات والفجر 6، در منطقه چيلات به شهادت رسيد و بعد از 10 سال چشم انتظاري، چند تكه استخوان از سيد مهدي به خانه بازگشت.»
نويسنده: سجاد پيروزپيمان/.

سالروز شهادت حسين فهميده



حسين فهميده يكي از هزاران بود

شهيد فهميده كه با اقدام حماسي خويش به تعبير حضرت امام (ره) رهبر جامعه لقب گرفت، نمونه اي از خيل نوجوانان و جوانان بسيجي است كه در دوران دفاع مقدس ضمن تحصيل در مدارس و دانشگاهها به سوي جبهه ها شتافتند تا امنيت و آرامش اين سرزمين را براي قرنها بيمه كنند.

هشتم آبان ماه روز نوجوان است. اين روز به ياد شهادت يك نوجوان سيزده ساله در اولين ماههاي جنگ تحميلي، روز نوجوان ناميده شده. بيست و پنج سال پيش، در هشت آبان پنجاه و نه، «حسين فهميده» سيزده ساله به شهادت رسيد. او يكي از 36 هزار دانش آموز شهيد ايراني است.

***
حسين فهميده در سال 1346 در روستاي سراجه شهر قم به دنيا آمد. در بحبوحه انقلاب، حسين يازده ساله، از قم اعلاميه مي آورد و در روستا پخش مي كرد. حتي چندبار ضد انقلابها كتكش زده بودند تا دست از اين كارها بردارد اما او منصرف نشده بود. 12 بهمن 57، در بيمارستان بود. در اثر تصادف، طحالش پاره شده بود. تا از بيمارستان مرخص شد، آنقدر اصرار كرد كه پدر و مادرش، او را با برادر بزرگترش داوود، به تهران فرستادند تا حضرت امام را زيارت كند.
مدتي بعد، ضد انقلاب اوضاع كردستان را به هم ريخت. حسين مثل اسفند روي آتش شده بود. زود از طريق بسيج، خودش را به كردستان رساند اما به خاطر كمي سن و كوتاهي قد، بچه هاي سپاه برش گرداندند و از خانواده اش تعهد گرفتند تا ديگر به كردستان نرود.
وقتي كه رژيم بعثي عراق در 31 شهريور 59 به ايران حمله كرد، حسين در خانه بند نشد. زود به راه افتاد و خودش را به خوزستان رساند. آنجا آنقدر اصرار كرد تا قبول كردند بماند. مدتي بعد با دوستش محمدرضا شمس زخمي شدند

و آنها را به بيمارستان ماهشهر بردند. حسين و محمدرضا تا حالشان خوب شد، دوباره به جبهه برگشتند. اما اينبار فرمانده اجازه نمي داد حسين به خط مقدم نبرد برود.
چند روز بعد، حسين با كلي لباس و اسلحه عراقيها پيش فرمانده شان آمد. فرمانده با كمال تعجب فهميد كه او اينها را با دست خالي از عراقيها غنيمت گرفته است. همين شد كه به حسين اجازه داد تا دوباره به خط مقدم برگردد.
روز هشتم آبان 1359، حسين فهميده و محمدرضا شمس، در نزديكترين سنگرها به دشمن، كنار هم بودند. محمدرضا مجروح شده بود و حسين، با هر جان كندني كه بود، دوستش را به عقب رساند تا مداوا شود.
اما حسين فهميده در پشت خط نماند. دلش رضا نمي داد كه سنگرشان را خالي بگذارد. او وقتي به سنگر رسيد كه پنج تانك عراقي، مغرورانه رجز مي خواندند و پيش مي آمدند تا رزمندگان ايراني را محاصره كنند و بعد همه شان را به قتل برسانند.
تنها راه پيش روي حسين فهميده، فداكردن خودش براي نجات همرزمانش بود. حسين سيزده ساله، آخرين نارنجكهاي باقيمانده را به خود بست و به سمت تانكها حركت كرد. در همين فاصله، تيري به پاي حسين خورد اما او كوتاه نيامد. با همان پاي زخمي، كشان كشان خودش را به اولين تانك رساند و ضامن نارنجكها را كشيد.
با صداي انفجار تانك جلويي، چهار تانك ديگر ، با اين خيال كه رزمندگان اسلام حمله كرده اند، فرار را برقرار ترجيح دادند. بقيه رزمنده ها تازه متوجه نقشه دشمن براي محاصره شان شدند. آنها با فكر اينكه نيروي كمكي آمده، جان تازه اي گرفتند و چهار تانك درحال فرار را هم نابود كردند. مدتي بعد، نيروهاي كمكي به خط مقدم رسيدند و آن قسمت را، از لوث وجود متجاوزان بعثي پاك كردند.
يكي از همان روزهاي سرد پاييزي، ساعت هشت صبح، راديو برنامه هاي عادي اش را قطع كرد و خبر عمليات شهادت طلبانه يك دانش آموز سيزده ساله را پخش نمود. پشت آن، پيام حضرت امام را خوانند: «رهبر ما آن طفل سيزده ساله‌اي است كه با قلب كوچك خود ـ كه ارزشش از صدها زبان و قلم‌ ما بزرگتر است ـ با نارنجك، خود را زير تانك دشمن انداخت و آن را منهدم نمود و خود نيز شربت شهادت نوشيد»
حتي تلويزيون هم، شب همين خبر را اعلام كرد. همان موقع مادر حسين گفت: «به خدا اين دانش آموز حسين بوده.» پدر باور نمي كرد اما مادر باز قسم مي خورد. يكي ـ دو هفته بعد، برادر محمدرضا شمس به در خانه شهيد حسين فهميده رفت و كل ماجرا را برايشان تعريف كرد و به آنها قول داد تا تكه هاي باقيمانده از پيكر حسين را بازگرداند تا آن را دفن كنند.
بعدها هم محمدرضا شمس شهيد شد و هم داوود فهميده. آخر خود مادر حسين، در آذر 59 گفته بود: «حاضرم در راه خدا اين پسرم را هم بدهم.»

***
حسين فهميده تنها شهيد دانش آموز سيزده ساله ما نيست. «بهنام محمدي» هم يك دانش آموز دوازده ساله خرمشهري بود كه در كوچه پس كوچه هاي شهرش آنقدر جنگيد تا به شهادت رسيد. «سحاب خيام» هم بود. دختر دانش آموز دوازده ساله سوسنگردي‌اي كه آنقدر با دست خالي با بعثي ها جنگيد تا آنها را عاجز كرد و بعد به شهادت رسيد

نخستين خلبان شهيد برون مرزي نيروي هوايي ارتش امير سرلشكر شهيد «محمد صالحي» به سال 1328 در تهران متولد شد.او يك بار در دوران كودكي مريض مي‌شود و مادرش نذر مي‌كند كه اگر شفا گرفت، اسم ديگر او را «عباس» صدا بزند و بعد از شفاي او، همين كار را انجام مي‌دهد.

به گفته خانواده‌اش، «محمد» خيلي باهوش بوده و در سال 1346 در رشته پزشكي پذيرفته مي‌شود اما به دليل علاقه‌اي كه به پرواز داشت، به نيروي هوايي ارتش رفت؛ او دوره آموزش اوليه را در ايران سپري كرده و براي تكميل دوره تخصصي پرواز به آمريكا اعزام شد.وي در سال 1354 با «ناهيد حسن‌علي» ازدواج كرد و تنها فرزندش به نام «پانته‌آ» در سال 1356 به دنيا آمد؛ وقتي كه حضرت امام(ره) در بهمن 1357 وارد ايران شدند، محمد جزو نخستين افراد نظامي‌ بود كه به ديدار ايشان رفت؛ وي بعد از پيروزي انقلاب اسلامي در پايگاه هوايي شهيد نوژه و به ويژه افشاي جريان كودتاي نقاب كه همان ابتداي انقلاب در پايگاه هوايي همدان (شهيد نوژه) طراحي شد، نقش مهمي ايفا كرد.همسر اين شهيد مي‌گويد: «ظهر روز 31 شهريور 59 بود؛ همسرم به خانه آمده بود تا غذا بخوريم؛ با توجه به حمله هواپيماهاي بعث عراق، صداي انفجار در فضا پيچيد. محمد به سرعت آماده شد تا برود؛ متوجه شدم كه براي چه مي‌رود؛ در منزل را بستم؛ به او التماس كردم؛ به پاهايش افتادم كه نرود؛ اما محمد گفت: من براي دفاع از مملكتم آموزش ديدم؛ الآن زماني هست كه من بايد بروم براي دفاع از مملكت؛ نابود كردن بعثي‌ها براي ما فقط 10 دقيقه زمان مي‌برد؛ او رفت و 32 سال از او بي‌خبر هستيم».سردار باقرزاده فرمانده كميته جستجوي مفقودين ستادكل نيروهاي مسلح در گفت‌وگوي اختصاصي با خبرنگار فارس اظهار داشت: برنامه استقبال از شهيدان تازه تفحص شده در مرز شلمچه با حضور خانواده‌هاي معظم اين شهدا،‌ پيشكسوتان و همرزمان آنان از نيروي هوايي برگزار خواهد شد.

وي افزود: پيكرهاي مطهر شهداي خلبان پس از مراسم استقبال از طريق هواپيما به مشهد مقدس منتقل مي‌شود تا پس از طواف در حرم مطهر، زينت‌بخش مراسم دعاي عرفه زائرين و مجاورين حرم مطهر حضرت علي ابن موسي الرضا (ع) باشند.

باقرزاده زمان تشييع پيكر اين خلبانان شهيد را صبح روز شنبه ششم آبان‌ماه از مقابل ستاد نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي ايران واقع در خيابان پيروزي تهران به سوي حرم مطهر امام خميني (ره)‌ و بهشت زهرا (س) اعلام كرد.

گردان غواصي نوح از نيروهاي گردان اخلاص (اطلاعات و عمليات )لشكر بيست و يك امام رضاع در سال شصت و پنج تشكيل گرديد. نيروهاي اين گردان در مكاني در نزديكي خرمشهر به نام پايگاه شهيد شاكري آموزش هاي مخصوص غواصي و بلم راني را گذراندند. اين نيروهاي ويژه ، در عمليات متعددي شركت جستند كه مهم ترين آن كربلاي چهار، كربلاي پنج وكربلاي هشت بود. تعداد زيادي از اعضاي اين گردان به شهادت رسيدند.
مطلب و عكسي كه در پيش رو داريد، اثري است از «عماد سماوات»، يكي از رزمندگان «گردان اخلاص». تابلويي از چشمان هميشه بيدار شاهدان ملك و ملكوت. روحمان با يادشان شاد

قول يك شهيد به همسرش + عكس

هفته نامه تخصصي حيات طيبه كه تحت نظر بنياد شهيد و امور ايثارگران اداره مي شود هر هفته پس از پايان نماز جمعه تهران ميان نماز گزاران توزيع مي شود و مبلغ آن نيز سه صلوات نثار ارواح مطهر امام شهيدان رحمت الله عليه و شهدا است

به گزارش سيماي قرآن و عترت ، هفته نامه فوق الذكر در روز جمعه مورخ ۲۱ مهرماه صفحه ۳ مطلبي خواندني را منتشر كرده كه در ذيل از نظر تان مي گذرد:

همسر شهيد محمد اصغري خواه مي گويد:
{شهيد محمد اصغري خواه به من} مي گفت: "وقتي من شهيد شدم ، قول مي دهم يك سال تمام به خوابت بيايم " و همين طور هم شد .

شايان ذكر است شهيد محمد اصغري خواه فرمانده گردان كميل لشكر قدس گيلان متولد متولد: 12/3/1340 درتاريخ 9/1/1367 درعمليات: والفجر ده ، منطقه خرمال عراق قله باني بنوك، به درجه رفيع شهادت نائل آمد ، و در سال 1/7/ 1369 گلزار شهداي روستاي فتيده( از توابع شهرستان لنگرود) پذيراي پيكر پاكش شد.

منبع

عند "ربــــــــــ ــــهم " يرزقون

 

هرگز كساني را كه در راه خـــــــــــدا
شــــــــهيد شده اند مرده مپنداريد ،
بلكه آنها زنــــــــــده اند و ...

 

عند "ربــــــــــ ــــهم " يرزقون

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هرگز كساني را كه در راه خـــــــــــدا
شــــــــهيد شده اند مرده مپنداريد ،
بلكه آنها زنــــــــــده اند و ...

 

خريد عقدمان يك حلقه ي نهصد توماني بود براي من. همين و بس. بعد از عقد، رفيم حرم. بعدش گل زار شهدا. شب هم شام خانه ي ما. صبح زود مهدي برگشت جبهه.

وصيت نامه يك شهيد گمنام

بهشت زهراي تهران ، مزاري وجود دارد كه علي رغم شناسايي شدن صاحب آن ، در گمنامي كامل بسر مي برد. صاحب اين مزار هم عكس دارد و هم نام پدر و تاريخ تولد و عروجش مشخص است اما نامي ندارد.
براي زيارت اين تربت مقدس ، بايد به اين آدرس مراجعه نماييد: قطعه 24 - رديف 125 - شماره 5

بر فراز مزار اين شهيد گمنام ، بخشي از وصيت نامه او به اين شرح نگاشته شده است:

خدمت پدر و مادر عزيز و گرامي و خواهران و برادران عزيزم سلام رسانده و اميدوارم خدا را هيچ موقع فراموش نكنيد. اي مادر كه مرا در دامان خود پرورش دادي و شب و روز برايم زحمت كشيدي ، سعي كن همچون زينب در مرگ فرزندت صبور باشي و اين را بدان كه آخرين راه مردن است [پس] چه بهتر آن كه در راه اسلام شهيد شوم. من ننگ مي دانم [مرگ] آن كسي را كه در رختخواب بميرد.
اي مادر و پدر گرامي مرا تشييع جنازه نكنيد كه از روي هزاران شهيدي كه بي هيچ هيچ تشييع جنازه اي جانشان را فداي انقلاب كردند شرمنده ام.

بر روي سنگ قبرم نامم را ننويسيد . مي خواهم همچون ده ها هزار شهيد ديگر گمنام باقي بمانم. اگر خواستيد فقط اين جمله را بنويسيد : «پر كاهي تقديم به آستان كبرياي الله».

اي برادران و خواهران و دوستان. برايم گريه نكنيد كه دشمن خيال مي كند ضعيف هستيد. به دشمن بگوييد كه اگر پيكرم را صد پاره كنند ، اگر پاره هاي آن را هم بسوزانيد و اگر خاكستر مرا به دريا بريزيد در دل موج خروشان دريا صدايم را خواهيد شنيد كه فرياد مي زنم اسلام پيروز است ، ستمگر نابود. والسلام

شهيد نظر ميكند به وجه الله ...

خيلي با هم رفيق بودن باهم تصميم گرفتند راهي برن كه آخرش به خدا برسند،يكي به مكه رفت، و ديگري به فكه حاجي وقتي از مكه برگشت، روي ديوار عكس دوستش را ديد، كه بالاي عكس نوشته بود

يادتون مياد اون وقتا توي مدرسه همين كه ناظم يا مدير مدرسه درباره حجاب حرف مي زد همه بچه ها دستشون به سمت مقنعه مي رفت

تا جلو چشم مدير و ناظم بهترين حجاب رو داشته باشند

نمي دونم اين عادت مونده توسرم

 يا به قولي احساس گناه مي كنم

شايد هم اين جمله شهدا كه مي گفتند :خواهرم حجاب تو كوبنده تر از خون من است

هنوز يادم مونده

كه هر بار عكس شهدا رو مي بينم نا خدا گاه دستم به سمت چادر

و روسريم مي ره

انگار ي جورايي اين وجدان خفته من مي دونه اين شوخي بردار نيست

و بايد به حرمت خون شهداجحابم رو محكمتر بگيرم

اي كاش مي شد  ي جوري هفته دفاع مقدس از يادمون نمي رفت

يعني تا سال ديگه اين موقع .....

خوب ادم فراموش كار ديگه

نمي شه كاري كرد

ولي اين دين سنگين رو شهدا به گردن ما گذاشتند

تا شايد ما كمي بيشتر به خودمون بياييم

يعني ما ها ادم هاي هستيم كه فقط به حال فكر مي كنيم نه به اينده و گذشته

و اين اشتباه  بزرگ م ادم هاست

كه باعث مي شه شرمنده خدا و بنده هاش بشيم