....

.

ايوان نجف عجب صفائي دارد حيدر بنگر چه بارگاهي دارد

اي كعبه به خود مناز از روي شرف جايت بنشين كه هر كه جائي دارد

هرگز نكند واهمه از روز جزا هر كس چو علي پشت وپناهي دارد

ريزد گنهش به مثل برگ پائيز گر زائر دلخسته گناهي دارد

هرگز نشود ديده او نابينا هر كس كه بر اين بقعه نگاهي دارد

خوشبخت كسيكه اندراين وادي عشق با راز و نياز اشك و آهي دارد

بي حب علي عبادت نامقبول است با مهر علي قدر و بهائي دارد

هر كس كه نگشت پيرو مكتب او قطعا تو بدان راه خطايي دارد

حاجت بطلب هميشه از شاه نجف زيرا كه يد گره گشائي دارد

بروادي رحمتش دو صدبار سلام مدفون دو سه صد مرد الهي دارد

از كوفه رسد ناله حيدر بر گوش زان خانه پر نور كه چاهي دارد

نوميد نگردد ز سراي علوي هر كس به درش دست گدائي دارد

يزدي به يقين ز تربت پاك نجف بر باغ بهشت طرفه راهي دارد

رحمت به روان آنكه گفت اين مصرع ايوان نجف عجب صفائي دارد

...

...

منابع خبري از تخريب مقام ابراهيم(ع) در روستاي عين العروس واقع در شهر الرقه سوريه به دست تروريستها خبر دادند.
به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران،الخبرپرس:منابع خبري با اعلام اين خبر افزودند تروريستهاي تكفيري امروز با حمله به روستاي "عين العروس" واقع در شهر الرقه مقام "ابراهيم نبي(ع) را تخريب كردند.

براساس گفته هاي يكي ازساكنان شهر الرقه گروه تروريستي موسوم به گردان دولت عراق الشام الاسلاميه مقام "ابراهيم خليل" در روستاي عين العروس الرقه را تخريب كردند.

...

امتحانات سخت با ذكر لا اله الا الله !!

اخيراً باب شده كه برخي از اين مبلغان منافق و دروغ‌گو، در محافل «ذكر» مي‌دهند و برخي از آنان نيز مردم را از زيارت عاشورا و اذكار ديگر، به بهانه‌ها و اراجيف «من درآوردي» پرهيز مي‌دهند! كه پرهيز دادن از ذكر «لا إله الا الله»، به بهانه‌ي اين كه ذكر بزرگي است و شما را درگير امتحانات سخت و مشكلات عديده مي‌نمايد نيز يكي از همين ترفندهاي شيطاني آنان است. چرا كه فرمان پرهيز از اين ذكر، فرمان شيطان است و نه اسلام.

متأسفانه جلسات مذهبي بانوان كه در قالب هيئت‌هاي خانگي برگزار مي‌گردد، از كنترل كمتري برخوردار است و به همين دليل سنگر مانور دشمنان اسلام از يك سو و دنياطلبان سوداگر كه از طريق انحراف و فريب اذهان عمومي ارتزاق مي‌كنند از سوي ديگر قرار گرفته است و بايد اذعان داشت كه ساده‌لوحي، بي‌بصيرتي و زودباوري برخي از عوام نيز زمينه‌ را براي جولان، تك‌تازي و چپاول آنان فراهم‌تر نموده است. تا جايي كه بسيار مشاهده شده برخي از اين بانوان ساده‌لوح، به شكل مريد به گرد مبلغين و مبلغات دروغ‌گو جمع شده و با اهداي تراول، جواهرات، پول نقد و حتي گاهي خانه و ويلا، او را مساعدت، اطاعت و تبعيت مي كنند!
اخيراً باب شده كه برخي از اين مبلغان منافق و دروغ‌گو، در محافل «ذكر» مي‌دهند و برخي از آنان نيز مردم را از زيارت عاشورا و اذكار ديگر، به بهانه‌ها و اراجيف «من درآوردي» پرهيز مي‌دهند! كه پرهيز دادن از ذكر «لا إله الا الله»، به بهانه‌ي اين كه ذكر بزرگي است و شما را درگير امتحانات سخت و مشكلات عديده مي‌نمايد نيز يكي از همين ترفندهاي شيطاني آنان است. چرا كه فرمان پرهيز از اين ذكر، فرمان شيطان است و نه اسلام.


پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله) از همان آغاز بعثت به مردمان هر عصر و نسلي فرمودند: «يا ايها الناس قولوا لا اله الا الله تفلحوا» - بگوييد: لا اله الا الله [تا] رستگار شويد. حال عده‌اي (آن هم به نام اسلام و ذكر) مدعي شوند كه نگوييد «لا اله الا الله» تا به امتحانات سخت دچار نشويد؟!


اساساً همه‌ي دعوت انبياي الهي و امتحان‌هاي الهي براي اين است كه مردمان به «لا اله الا الله» پي ببرند و در گفتار و عمل به صورت مكرر و پيوسته متذكر اين معنا باشند تا رستگار شوند. لذا اين ذكر حلال مشكلات و معضلات در دنيا و آخرت است و نه سبب بروز آنها.

در روايت امام باقر و امام صادق (عليهماالسلام) آمده است:
«لا إله الاّ الله» و «الله اكبر» بسيار بگوييد، زيرا چيزي نزد خداي عزوجل محبوب‌تر از گفتن «لا إله الاّ الله» و «الله اكبر» نيست. (اصول كافي، ج4، ص 268)

 

امام صادق (عليه السلام) مي‌فرمايند:
هر كس در روز صدبار بگويد: «لا إله الاّ الله» در آن روز از نظر عمل بهترين مردم است، مگر (از) كسي كه زيادتر گفته باشد. (اصول كافي، ج4، ص 267).

امام صادق (عليه السلام) به ابان بن تغلب مي‌فرمايند:
اي ابان! چون به كوفه رفتي اين حديث را [براي مردم] بازگو كن: «من شهد أن لا اله الا الله مخلصاً و جبت له الجنه ...» هر كس از روي اخلاص شهادت دهد به «لا إله الاّ الله» بهشت بر او واجب مي‌شود.
ابان گويد: عرض كردم: از هر دسته گروهي نزد من [به ديدنم] مي‌آيند، آيا براي همه‌ي آنان اين حديث را روايت كنم؟ فرمود:
آري اي ابان؛ چون روز قيامت شود و خداوند همه‌ي اولين و آخرين را گرد آورد، «لا إله الاّ الله» را از آنها بگيرد، جز آن كس كه بر اين امر (استوار) باشد. (يعني كسي كه به صورت پيوسته و مستمر، در قول و عمل به صورت خالصانه به ذكر «لا إله الاّ الله» مشغول است.)


پس، كساني كه به نام تبليغ دين مردم را از ذكر «لا إله الاّ الله» پرهيز مي‌دهند، رمال‌هاي بي‌دين و بلندگوهاي شيطان هستند و كساني كه مسلمان و مۆمن هستند، بايد از صميم قلب و باور عقلي و نيز از روي اخلاص با صداي بلند در گفتار و عمل صالح و مخلصانه و به صورت مستمر بگويند: «لا إله الاّ الله»




همراهي زبان و قلب براي ذكر لااله الا الله

ذكر «لا إله الاّ الله» ذكري است كه اول بايد به زبان و بيان گفته شود و بعد به قلب ايمان آورده شود و سپس در عمل و در هر آني و هر كاري نصب العين قرار گرفته و لحاظ شود تا مبادا انسان در گفتار، گرايش قلبي و اعتقاد و نيز در عمل، لحظه‌اي دچار «إله‌»ها و شرك گردد. حالا آن را از ريشه مي‌زنند و مي‌گويند: حتي به زبان نگوييد(؟!)
در احاديث و روايات نيز مكرر تأكيد شده است كه هيچ ذكري بالاتر، گرانقدر‌تر و حتي هم طراز با ذكر «لا إله الاّ الله» نيست. دقت شود كه فرموده‌اند: هيچ ذكري. و اتفاقاً اين ذكر عظيم است كه راهنما، مشكل‌گشا، نشاط‌آور و سبب اطمينان قلب از هر «حزن و خوفي»‌ است.

لا اله الا الله، علاج وسوسه

امام رضا عليه السلام از پدرانش از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از جبرئيل نقل مي كند كه خداوند مي فرمايد: «كلمه ي لا اله الا الله » دژ محكم من است. كسي كه آن را بگويد، داخل قلعه ي من مي شود و كسي كه داخل قلعه ي من شد، از عذاب من ايمن خواهد بود.»( بحار الانوار، ج 49، ص 126) آن حضرت شرط اساسي آن را قبول ولايت ائمه عليهم السلام دانسته است.
لا اله الا الله كلام بسيار شريفي است كه به واسطه ي آن، در مرحله ي اول، تمام معبودهاي ساختگي و دروغين نفي مي‌شود (لا اله) و در مرحله ي دوم، مقام و منزلت معبود حقيقي را در خداوند منحصر مي كند (الا الله).
حروف اين كلمه ي توحيدي به گونه اي چينش شده است كه در گفتن آن به حركت لب ها نيازي نيست و اين از امتيازات مهم اين ذكر است و عنايتي است از طرف خداوند به بندگانش، به سبب تحقق اخلاص در اين ذكر توحيدي. امام صادق عليه‌السلام مرتبه ي بالاتر اخلاص در اين كلمه را چنين بيان مي كند: «كسي كه" لا اله الا الله" بگويد، داخل بهشت مي‌شود و اخلاص در آن، اين است كه" لا اله الا الله" مانع او از ارتكاب محرمات الهي شود.»( بحار الانوار، ج 8، ص 359)
امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «كسي كه صد مرتبه" لا اله الا الله" بگويد، در آن روز [كه اين ذكر را مي گويد] از نظر عمل، افضل از همه ي مردم است، مگر از كسي كه زيادتر گفته باشد.»( وسائل الشيعه ي، ج 7، ص 183)
خواندن هزار مرتبه "لا اله الا الله" سبب نجات از گرفتاري ها و رهايي از قيد و بندها است(هزار و يك ختم، ص 33) و مداومت بر آن، علاج وسوسه است. مرحوم آيت الله كشميري براي نفي خواطر و درمان حديث نفس ذكر" لا اله الا الله" را سفارش مي كرد.(صداقت، روح و ريحان، ص 89؛ صداقت، صحبت جانان، ص 121)

فرآوري : زهرا اجلال
بخش اخلاق و عرفان اسلامي تبيان

...

علامه حسن زاده: ظهور اتفاق افتاده!!

در حالي كه برخي از ديرباوران هيچ دورنماي اميدواركننده اي را براي نزديكي ظهور نمي بينند بزرگاني مانند علامه حسن زاده آملي با بياناتي حكيمانه ، آنچنان ظهور را ملموس و در دسترس نشان مي دهند كه اميد و نيروي مضاعفي براي پيمودن اندك فاصله باقيمانده تا آن دوران طلائي در جامعه منتظر ايجاد مي نمايد

در حالي كه برخي از ديرباوران هيچ دورنماي اميدواركننده اي را براي نزديكي ظهور نمي بينند بزرگاني مانند علامه حسن زاده آملي با بياناتي حكيمانه ، آنچنان ظهور را ملموس و در دسترس نشان مي دهند كه اميد و نيروي مضاعفي براي پيمودن اندك فاصله باقيمانده تا آن دوران طلائي در جامعه منتظر ايجاد مي نمايد ، اين بيانات پرمغز و اميدوار كننده كه در سال ۸۰ و در جمع برخي از طلاب محقق و مشتاق ظهور ايراد شده است ، از چنان اهميت بالايي برخوردار است كه مي طلبد منتظران ظهور بارها و بارها با مطالعه ، پيرامون آن بينديشند...
« بسم الله الرحمن الرحيم »

اوائل روزهاي سال ۱۳۸۰ با جمعي از دوستـــان عازم شهر مقدس قـــم شديم در ايام حضور در قم با محقق بزرگواري آشنا شديم كه در مورد ظهور و نشانه هاي آن تحقيقات گسترده اي انجام داده بود و با استدلالهاي روائي جالب معتقد بود كه ظهور بسيار نزديك است نكات علمي سخنان ايشان، هر شنونده اي را به تفكر واميداشت و قضيه فراتر از يك ادعاي احساسي و بي بنيان بود تا اين كه در همان ايام توفيق، يارِ جمع دوستان شد و در صبح يك روز بهاري موفق به حضور در بيت علامه حسن زاده آملي (حفظه الله تعالي) شديم و از نزديك اين دانشمند گرانقدر را زيارت كرديم داستان چگونگي حضور در محضر ايشان و ساعتي كه در خدمت معظم له بوديم خود جرياني شيرين و درس آموز است كه وقت مستقلي براي بيان ميخواهد كه در اين مقاله مختصر نمي گنجد.

اما آنچه باعث شد آن جلسه براي اين حقير به ياد ماندني و سرنوشت ساز شود مطرح شدن ماجراي تحقيق برادر محققمان درمورد ماجراي ظهور ونشانه هاي آن بود آن طلبه فاضل به تفصيل موضوع را براي حضرت علامه شرح دادند و ايشان با ادب و حوصله مثال زدني به دقت به سخنان ايشان گوش دادند همه دوستان حاضر در جلسه لحظه شماري ميكردند تا عكس العمل علامه حسن زاده را در قبال مسائل مطرح شده مشاهده كنند بعد از پايان سخنان برادر بزرگوار، استاد لحظه اي تامل كردند و سپس با خنده شيرين و معنا داري به جمع نگاه كرده و با آن لهجه شيرين فرمودند خلاصه عرائض حضرات اين است كه ميخواهيد بفرماييد كه ظهور حضرت نزديك است؟ با تاييد دوستان ايشان فرمودند:

اگر بــــگويم ظــــهور اتفـــاق افتـــــاده چه؟

همه جا خورديم. اصلا انتظار چنين مطلبي را از ايشان نداشتيم همه مات و متحير اين سخن ايشان بوديم و نميدانستيم چه بگوييم؛

علامه كه متوجه تحير جمع شده بود با بياني حكيمانه اين گونه مطلب را توضيح دادند براي توضيح مطلب بايد مثالي بيان شود پرودگار متعال قواعد عالم ملكوت را نظير و شبيه قواعد عالم ملك قرار داده و عالم تكوين را منطبق با عالم تشريع خلق كرده تا بشر با پي بردن به اسرار و قواعد عالم ملك و تكوين، پي به اسرار ملكوت و تشريع ببرد و از اين هماهنگي و شباهت حكمتهايي استفاده كند يكي از اين قواعد مسلم و عمومي طبيعت، تدريجي بودن تحولات ميباشد في المثل حركت وضعي زمين و در پي آن طلوع و غروب خورشيد يك فرايند تدريجي است اگر خورشيد به يك باره در آسمان زندگي مادي و طبيعي طلوع يا غروب كند در روند حيات اختلال ايجاد ميشود و هيچ موجود زنده اي قادر به تطبيق خود با تغيير وضعيت نور در ميدان حيات نخواهد بود و نظم زندگي به هم مي ريزد.

خورشيد بايد به تدريج غروب و طلوع كند تا موجوداتِ تحت تاثير خورشيد بتوانند خود را با تغييرِ رخ داده تطبيق كرده و حيات به چرخه ي نظم خود ادامه دهد نظير همين اتفاق نيز در حيات معنوي و ملكوتي بشر، در حال، اتفاق افتاده است.

علامه بزرگوار در توضيح اين مطلب فرمودند :

امام معصوم، خورشيد آسمان حيات معنوي بشر است و طلوع و غروب ايشان در صحنه حيات بشر تابع قواعدي شبيه قواعد طبيعي خورشيد است اگر مقوله غيبت و ظهور حضرت بطور دفعي و بدون هيچ زمينه اي واقع شود، مسلما جوامع بشري تاب اين تحول شديد را نخواهد داشت.

بدين علت حكمت الهي مقتضي تدريجي بودن اين اتفاق عظيم است با بررسي تاريخ حيات با بركت حضرت در ميابيم كه اين اتفاق درمورد غيبت حضرت واقع شده است غير از اينكه حيات سه امام همام قبل از امام عصر(عج) تقريبا به حالت غيبت بوده و نوعي تمرين براي شيعيان براي زندگي مومنانه بدون ارتباط فيزيكي با امام بود.

غيبت حضرت به دو مرحله غيبت صغري و كبــــــري تقسيم ميشود مرحله غيبت صغري به مثابه آماده كردن مردم براي غيبت اصلي و طــــــولاني حضرت بوده است.

همين حكمت در دوران ظهور حضرت هم رعايت خواهد شد بشري كه در طول صد ها سال در دل ظلمت زندگيِ بدون حاكميت فرهنگ توحيـــــدي-ولايــــــي نشو و نما پيدا كرده ظرفيت تحمل ناگهاني نور وجودي كه به تعبير قرآن زمين را اشراق ميكند "اشرقت الارض بنور ربها..." را ندارد لذا بايد واسطه در اين بين وجود داشته باشد بدين معنا كه مجالي براي تجلي نور ايشان در وسعت هاي محدود بوجود آيد، كه مردم بتوانند خود را براي حضور آن مقام رفيع آماده كنند.

سپس آن عارف روشن ضمير تاملي كرده و با قاطعيت، جملاتي فرمودند كه باعث شد جمع حاضر به وجد آمده و طوفاني از شادي و سرور در دل و جان حضار پديد آيد؛

و آن از اين قرار بود :

قرائن و شواهد نشان مي دهد انقــــلاب اســـلامي و نــــظام مقـــــدس جمهـــــوري اســـــلامي ايران ظهور صغراي حضرت بقيه الله الاعظم و بين الطلوعين حكومت جهاني امام زمان ارواحنا فداه مي باشد.

آنگاه اين مژده بزرگ را بيان مثال هايي شرح دادند ايشان فرمودند:
مثلا اين مراسمات عبادي و معنوي را ببينيد ، روزي در همين شهر قم، اگر چند طلبه بصورت انفرادي و با هزينه شخصي چند روزي اعتكاف ميكردند، ميگفتيم الحمد الله معنويت در حوزه پيشرفت كرده ولي اكنون ميبينيم چند هفته قبل از ايام اعتكاف شاهد جواناني هستيم كه چندين شبانه روز و در سخت ترين شرايط و با كم ترين امكانات در مساجد و حرمها معتكف ميشوند و عمده هدف خود را خود سازي براي آمادگي ظهور اعلام ميكنند مگر در ايام رژيم گذشته عموم مردم از معارف اهل بيت و ادعيه ايشان اينقدر اطلاع داشتند!؟

در روز عرفه در غير صحراي عرفه شايد خواصي پيدا ميشدند كه دعاي عرفه سيد الشهدا را با آن مضامين بلند و عرشي را قرائت ميكردند؛ اما اكنون چه؟ از ظهر تا عصر عرفه، مساجد ، حرمها و خيابانهاي اطراف و رسانه ها بسيج مي شوند تا ميليونها انسان اعم از نوجوان و جوان و پير و زن و مرد و عامي و عالم در كنار هم نشسته و با ناله و تضرع، اين دعاي به اين حجم را قرائت مي كنند ،

اينها فرج امام زمان نيست، پس چيست؟

زماني بر اين ملت گذشت كه حتي در ميان خواص كمتر كسي پيدا ميشد كه بتواند قرآن را از روي مصحف، به درستي قرائت كند تا چه رسد به درك معاني و معارف قرآن.

اما اكنون ميبينيم كه درسراسر كشور دهها هزار حافظ و قاري قرآن تربيت شده اند كه بدنبال درك حقائق قرآن و عمل به آنها هستند ،

آيا اينها جلوه هاي ظهور نيست؟

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1083x302 and weights 52KB.

نمـــاز جمـــعه ها، راهپيـــمايي ها، جهـــادها و شهــــادت ها، احيـــاء مهـــديه ها و جمـــكران، اقـــــبال مردم به دعـــــاي ندبــــه و... همه و همه نشان از يك خيزش عظيم و تحولي بي سابقه در تاريخ تشيع و همه جلوه هايي از ظهور صغري است.
ظهـــــور برنــــامه اي، شخصيـــــتي و حقــــوقي حضرت مهـــــــدي موعـــــود(عج) بوده و ظهــور جهاني و اصلي حضرت، ظهـــور شخصي و حقيـــقي ايشــان ميباشد هر كس هر كاري ميخواهد در دوران ظهور انجام دهد الان شروع كند چون وقتش فرا رسيده و زمينه اش از هر جهت آماده است.

راوي : حجت الاسلام حسين نژاد

....

...

سخن‌چيني نوعي سخن بي‌اساس يا شايعه‌اي است كه دربارهٔ مسائل شخصي يا خصوصي ديگران گفته مي‌شود.








از گناهاني كه كبيره بودنش، به واسطه وعده عذاب در قرآن و اخبار مسلم شده، سخن چيني(نميمه) است. خداوند در سوره مباركه رعد مي‌فرمايد: "و كساني كه قطع مي‌كنند آنچه را خداوند امر به وصل آن فرموده و در زمين فساد مي‌كنند، براي ايشان است دوري از رحمت خداوند و برايشان بدي سراي آخرت است يعني عذاب اخروي".

امام صادق(ع) سخن چيني را نوعي جادوگري مي‌دانند و مي‌فرمايند: "سخن چيني از بزرگترين جادوهاست، (زيرا) با سخن‏‌چيني ميان دوستان جدايي افكنده مي‏‌شود، ياران يكدل را با هم دشمن مي‏‌كند، به واسطه آن خون‏‌ها ريخته مي‏‌شود، خانه‏‌ها ويران مي‏‌گردد و پرده‏‌ها دريده مي‏‌شود.

آدمِ سخن‏‌چين، بدترين كسي است كه روي زمين گام برمي‏‌دارد1".

امام علي(ع) درباره اين‌كه سخن چيني چه جايگاهي دارد؟ مي‌فرمايند: "بدترين راست، سخن‏‌چيني است2".

آن‌حضرت همچنين پيامد سخن‌چيني را اينگونه معرفي مي‌كنند: "بپرهيز از سخن‏‌چيني كه آن تخم كينه مي‏‌افشاند و از خدا و مردم دور مي‏‌گرداند3".

رسول خدا(ص) نيز دراين باره در حديثي فرمودند: "كسي از شما حق ندارد از هيچ يك از يارانم چيزي به من بگويد؛ زيرا دوست دارم در حالي كه چيزي از شما در دلم نيست به سويتان بيايم4".






پي نوشت:
1- بحارالأنوار: 63 / 21 / 14 منتخب ميزان‌الحكمة: 570
2- غررالحكم: 2939 منتخب ميزان‌الحكمة: 570
3- غررالحكم: 2663 منتخب ميزان‌الحكمة: 570
4- مكارم‌الاخلاق، ص 17

منبع: خبرگزاري ايسنا

..

//.

../

مسئول گنجينه تاريخ مشهد موزه آستان قدس رضوي با اعلام اين مطلب اظهارداشت: بمنظور جلوه و چشم انداز بهتر و نيز سهولت و وضوح بيشتر در رويت سنگاب نفيس و زيباي خوارزمشاهي توسط بازديدكنندگان و علاقمندان به آثار نفيس تاريخي ، اين اثر۸۰۰ ساله فرهنگي و هنري از محل خود دريكي از ويترين هاي موزه تاريخ مشهد خارج و به تالار ورودي موزه مركزي حرم مطهررضوي انتقال يافت .

مجيد مهردوست خاطرنشان كرد: با جابجايي اين اثر فوق العاده نفيس، استقبال علاقمندان و ازدحام بازديدكنندگان در اطراف اين اثر چشم نواز روبرو شده است. وي با بيان اينكه سنگاب خوارزمشاهي يكي ازنفيس ترين و قديمي ترين اشياي فرهنگي وهنري درموزه آستان قدس رضوي است وقدمت آن به قرن ششم هجري قمري بازمي گردد افزود: واژه ي« سنگاب» اسم مركب و به معني ظرف و دوستكامي بزرگ است كه از سنگ يكپارچه تراشيده شده وبا ظرفيت مقدارزيادي آب در زمان هاي قديم براي وضو يا آشاميدن در مكان هاي عمومي همچون مساجد ، تكايا وبازارها كه دسترسي به آب شرب نبوده مورد استفاده قرار مي گرفته است. مهردوست با ذكر اين كه سنگاب در زمان هاي قديم به عنوان آبخوري كام تشنه زائران حرم ملكوتي حضرت رضا(ع) را سيراب مي ساخته افزود: اين سنگاب ۱۱۰ سانتي مترارتفاع و بيش از ۱۷۰۰ كيلوگرم وزن دارد.

مجيد مهردوست با اعلام اين كه وضعيت ظاهري اين سنگ نشان مي دهد كه هنرمند سنگ تراش، آن را از يك قطعه سنگ يكپارچه و سياهرنگ (هركاره) ساخته افزود: بدنة اين سنگاب، كروي و قطر دهانة داخلي آن ۵/۱۰۶ سانتيمتر مي باشد.

وي تصريح كرد: ضخامت بدنه سنگاب خوارزمشاهي در ناحية لبه ۵/۱۴ سانتيمتر و روي آن ۱۶ نيم دايره براي قرار دادن ظرفهاي آب خوري تراشيده شده و سوراخهايي روي بدنه وجود دارد كه نشانگر برداشت آب در ارتفاع هاي متفاوت بوده و سوراخي در كف آن جهت خروج باقي ماندة آب تعبيه شده و روي بدنه آن نيز با كتيبه ها و نقوش گياهي و هندسي زيبا حجاري و تزيين شده است.
مجيد مهردوست اضافه كرد: اين ظرف داراي تاريخهاي ۵۹۷ و ۶۱۰ هجري مي باشد كه با بررسي نوع خط و متن كتيبه ها و وقايع تاريخي اين دوره مشخص مي شود كه كار ساخت سنگاب در اين سال به سفارش محمد بن حيدر موسوي شروع شده و رديف اوّل كتيبه هاي فوقاني شامل احاديث و ماده تاريخ آن (۵۹۷ ق.) در رديف دوّم، نيز در همين زمان توسط محمد واحمد سنگتراش حجاري شده است، اما پس از آن در حد فاصل سالهاي پس از ۶۰۰ هجري توسط محمد بن احمد دو باره بر روي آن كار شده و در تاريخ ۶۱۰ هجري اتمام يافته است و در اين زمان به منظور تعظيم و تكريم سلطان محمد خوارزمشاه و وزيرش محمد بن مسعود از اين دو نيز با احترام خاص و القاب متعدد دركتيبه هاي اين اثرفرهنگي وهنري نام برده شده است.
گفتني است موزه آستان قدس رضوي با برخورداري از گنجينه هاي نفايس قرآني، هداياي مقام معظم رهبري، فرش ومنسوجات، تاريخ مشهد، مردم شناسي، تمبر،سكه واسكناس، ظروف، سلاح ،نجوم وساعت ،آبزيان وگنجينه هنرهاي تجسمي ازغني ترين وديدني ترين موزه هاي كشور، منطقه و جهان اسلام بشمار مي آيد.


منبع: روابط عمومي واموربين الملل سازمان كتابخانه ها، موزه ها و مركز اسناد آستان قدس رضوي

..

.../

/

.../

///.

...

علماي ديني بر اين عقيده اند كه هر گناهي ( كبيره ، صغيره) از انجايي كه مخالف با فرمان خداوند است به خودي خود گناهي بزرگ محسوب مي شوند و مقياس كوچك و بزرگ بودن گناه اين نيست كه آن را نسبت به ساحت مقدّس خداوند بسنجيم، زيرا براساس اين سنجش، همه گناهان كبيره هستند.

تقسيم گناهان بر اساس سنجش يك دسته از گناهان نسبت به دسته ديگر است. شاخص ترين راه شناسايي گناه در ميان دانشمندان اسلامي اين است كه هر گناهي كه در برابر ارتكاب آن وعده عذاب در قرآن داده شده باشد، گناه كبيره است.


از جمله گناهان كبيره اي كه در جامعه ما ديده مي شود و در دين اسلام بر مرتكبين آنها وعده آتش دوزخ داده شده مي توان به: شرك به خدا ، نا اميدي از رحمت خدا ، قتل مومن ، تهمت ، خوردن مال يتيم ، فرار از جنگ ، خوردن ربا ، زنا ، قسم ناحق ، خيانت ، شهادت دروغ و كتمانش ، شراب خواري و ترك نماز ، نقض عهد و قطع رحم اشاره كرد.

قرآن مجيد نيز به عنوان سرچشمه تقسيم گناهان كبيره و صغيره مي فرمايد: اگر از گناهان كبيره بپرهيزيد، از گناهان كوچك شما در مي‏گذريم.

اكنون مي خواهيم بدانيم؛ فردي كه درعمل گناه كبيره انجام مي دهد مورد شفاعت قرار خواهد گرفت!؟

حجت الاسلام والمسلمين عالي در يكي از سخنراني هاي خود در رابطه با شفاعت فرد عمل كننده به گناهان كبيره گفت:

" يه روز يكي از ياران امام كاظم (ع) سوالي در مورد شفاعت گناهكار پرسيد و امام فرمود: گناهكار دو جور است: گناهكاري كه از گناه خوشش نمي آيد و گناه با ذات او همجنسي ندارد،اين نشانه ي اين است كه ذات او پاك است و از طينت اهل بيت است .يعني گناهان آنها از عمق ذات نيست.

مومن كسي است كه از گناه اجتناب مي كند و از گناه خوشش نمي آيد. اين فرد مثل الماسي است كه در لجن افتاده است .

وي در ادامه سخنانش گفت: در روايتي آمده است كه محبت اميرالمومنين نوري در ذات انسان است كه گناه را پس مي زند و نمي گذارد گناه وارد عمق جان او بشود. اين فرد با شستشويي در دنيا پاك مي شود. اين فرد مي تواند مورد رضايت خدا باشد.

يك روز از امام علي (ع) پرسيدند كه آيا شيعه ي شما گناه هم مي كند ؟ امام فرمود : بله، پرسيدند كه مي توان به آنها فاسق گفت ؟ امام فرمود: مي توان به آنها فاسق العمل و طيب الروح گفت.

امام سجاد (ع) در دعاي ابوحمزه مي فرمايد : خدايا من گناه تو را كردم و تو جبران كننده هستي ، من كسي هستم كه بر آقاي خودش جرات ورزيدم و گناه كردم ، خدايا اگر گناه كردم نخواستم با تو دشمني كنم و هواي نفس بر من غالب شد و مي دانم اشتباه كردم.

رسول تُرك در عيد نوروز به كربلا مي رفت . او مي گفت كه من در طول سال روسياه هستم و آخر سال به كربلا مي آيم تا بشفاعت امام حسين (ع) رو سفيد بشوم و برگردم. در ادامه امام فرمود: عده اي هستند كه از گناه كردن خوششان مي آيد و آنها مورد رضايت خدا نيستند.

وي در پايان سخنانش با اشاره به سوره مدثر گفت: در قيامت بهشتيان از جهنميان مي پرسند كه چه چيزي باعث شد كه به جهنم برويد ؟ آنها گفتند : ما جزو نمازگران نبوديم ،به مساكين كاري نداشتيم ، غرق در دنيا بوديم و تكذيب قيامت را مي كرديم. شفاعت شامل اين افراد نمي شود.

كساني هستند كه نماز را كوچك مي شمارند و نماز نمي خوانند. عده اي نيز هستند كه نماز نمي خوانند ولي اگر در جايي بفهمند كه آنها نماز نمي خوانند، خجالت مي كشند. ممكن است شفاعت به اين افراد دير برسد. پس بين كسي كه نماز نمي خواند و شرمنده است با كسي كه نماز نمي خواند و به آن اهميت نمي دهد فرق مي كند."

در آخر به ذكر حديثي از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در اين رابطه مي پردازيم. ايشان مي فرمايند :هر پيامبرى ، شفاعتى مى كند و من شفاعت خود را براى اهل گناهان كبيره امّت خود در روز قيامت ، نگه داشته ام .

باشگاه خبرنگاران جوان

...

..

در پاسخ به شبهه ي اينكه " شيعيان، رواياتى درباره على بن ابى طالب نقل مى كنند كه همگى غلوّ است، مانند «على هو الصراط المستقيم» و «على بن أبى طالب حجّتى على خلقى»
در پاسخ به اين پرسش در پايگاه اطلاع رساني حضرت آيت الله سبحاني آمده است: .






پاسخ
درگذشته يادآور شديم، غلوّ تجاوز از حدّ و اندازه است. شيعيان، درباره اميرمؤمنان على بن ابى طالب(عليه السلام) ، جز آنچه كه در قرآن درباره او آمده و يا روايات متواتر يا متضافر، آن را تأييد كرده، چيزى نمى گويند.
كافى است كه بدانيم احمد بن حنبل مى گويد: روايات صحيحى كه در حق على(عليه السلام) وارد شده در حق هيچ يك از صحابه نيامده است. [243]
على(عليه السلام) نخستين كسى است كه به پيامبر (صلى الله عليه وآله) ايمان آورد و نخستين كسى است كه در تمام غزوات، جز غزوه تبوك در ركاب پيامبر(صلى الله عليه وآله) جانفشانى كرد. على(عليه السلام) آن انسانى است كه پيامبر او را دروازه دانش خود خواند و گفت: «أنا مدينة العلم وعلىٌّ بابها» ، على(عليه السلام) نخستين و آخرين فردى است كه نسل رسول خدا از طريق او و همسرش فاطمه(عليها السلام) ادامه يافته است. على(عليه السلام) تنها انسانى است كه همه صحابه به او رجوع كرده و از او علم مى آموختند و او به احدى مراجعه نكرده است.
اين رشته از فضايل چيزى نيست كه كسى آنها را منكر شود. لجوج ترين افراد مانند ابن تيميه نيز كه دشمنى على(عليه السلام) را در دل دارد، نسبت به برخى از فضائل اذعان كرده اند.
و امّا اينك دو مطلبى كه دستاويز طراح شبهه شده، درباره آنها سخن بگوييم:
1. در تفسير( اهدنا الصراط المستقيم ) آمده است كه مقصود از صراط مستقيم اميرمؤمنان على بن ابى طالب(عليه السلام) است. [244]
مسلّماً اين از قبيل تطبيق يك مفهوم كلى بر مصداق است. على مظهر صراط مستقيم و قبل از او پيامبر گرامى مظهر آشكار «صراط مستقيم» است. در حقيقت، پيامبر و على(عليهما السلام) و ديگر اوصيا و اوليا، اسوه ها و الگوهايى براى صراط مستقيم هستند. مردم براى شناسايى راه درست از غير آن، بايد به زندگانى اين انسان هاى وارسته بنگرند كه راه و روش آنها تجلى گاه صراط مستقيم است. امروز يكى از راه هاى اصلاح جامعه، ارائه اسوه ها و نمونه هاست تا مردم، از نزديك ببينند و مثل آنان عمل كنند. با توجه به اين حقايق، كجاى اين، غلوّ است؟
قرآن در آيه اى ديگر نمونه هاى بيشترى را براى صراط مستقيم معرفى مى كند و مى فرمايد:
( من يطع الله والرسول فأُولئك مع الذين أنعم الله عليهم من النبييين والصديقين والشهداء والصالحين وحسن أولئك رفيقاً ). [245]
«هر كس از خدا و پيامبر فرمان برد، با كسانى خواهد بود كه خداوند بر آنان نعمت بخشيده از جمله پيامبران و پذيرندگان آنها و شهيدان و شايستگان، آنان دوستان خوبى هستند».
بنابراين، اين نوع تفسير كه در روايات فريقين فراوان است، از قبيل «جرى» و تطبيق كلى بر فرد است.
و امّا فقره دوم كه «على بن ابى طالب حجّتى على خلقى و ديّان دينى» [246] اين روايت كه در مصادر متعدد شيعه نقل شده است، كوچك ترين غلو در آن نيست. على(عليه السلام) به حكم حديث غدير، و ثقلين، خليفه رسول خدا و جانشين بر حق اوست.


[244] . مجمع البيان، ج1، ص 31.
[245] . نساء/ 69.
[246] . امالى صدوق، ج1، ص 637; عيون اخبار الرضا، ج1، ص 61.


منبع: شفقنا و عقيق

تو به سوي ما مي آيي!

عصر روز تاسوعا عمر سعد لشگر خود را فراخواند و پيش از غروب آفتاب به خيام امام حسين(ع) حمله نمود. امام كه در جلوي خيمه‌شان نشسته و دو زانو را دربند شمشير قرار داده بودند و در اثر خستگي خوابشان برده بود، ولي خواهرشان حضرت زينب(س) بيدار بودند، از اين ماجرا آگاه گشتند، به نحوي كه در كتاب چهره درخشان حسين بن علي(ع) نقل است: حضرت زينب صداي حمله سپاه را از نزديك مي‌شنود و با ملايمت به برادر نزديك شده و مي‌گويد: برادر بانگ و فرياد نزديك مي‌شود آيا نمي شنويد؟ امام سر برمي دارند و مي‌گويند: جدم رسول خدا (ص) را در خواب ديدم، به فرمود: تو نزد ما مي‌آيي!

خواهر بزرگوارشان سيلي به صورت خود نواختند و فرمودند: اي واي! اي واي! و امام فرمودند: خواهر بزرگوارم واي بر تو نباشد و آرام باشد، زيرا اين حق است.

....چشمه‌اي كه بدست امام حسين (ع) نمايان شد

در روضة الشهدا اين گونه نقل شده است كه در روز هشتم محرم بود كه در لشگرگاه امام حسين (ع) آبي پيدا نمي‌شد و تمامي لشگر و اطفال به تشنگي مبتلا شده بودند و فرياد العطش العطش سر مي‌دادند. امام حسين(ع) پس از ديدن اين وضعيت برخاستند و به موضعي تشريف بردند و فرمودند: اين موضع را بكنيد.

زماني كه كندند، چشمه آبي زلال و شيرين پديدار گشت و همه لشگر از آب خوردند و اسبان خود را نيز سيراب كردند و پس از آن فوراً آن چشمه ناپديد شد و هر چه جستجو كردند از آن اثري نديدند!

...

..

يكي از مسائل بسيار خواندني كه در كشمكش حركت و قيام امام حسين عليه السلام به وقوع پيوسته معجزاتي است كه از حضرت سيدالشهدا عليه السلام بسيار ديده شده ، خواه زمان حركت از مدينه خواه حتي پس از شهادت!

حضرت سيدالشهدا عليه السلام كه از هر نظر به شهادت خود آگاه بودند و هنگامي كه مي‌خواستند از مدينه حركت كنند، ام سلمه همسر پيامبر(ص) به خدمت ايشان رسيد و عرض كرد: اي نور ديده من، مرا اندوهناك مكن در بيرون رفتن از مدينه بسوي عراق، چون من از جدت رسول خدا(ص) شنيدم كه مي‌فرمودند: فرزند دلبند من حسين، در عراق، در زميني كه آنرا كربلا مي‌گويند به تيغ ظلم و جفا كشته مي‌شود.

سپس آن حضرت فرمودند: اي مادر، مي‌دانم كه شهيد خواهم شد و چاره‌اي جز رفتن ندارم و به فرموده خدا عمل مي‌كنم.

و چنانچه كه در كتب مدينه المعاجز و ملحقات احقاق الحق نقل است، ايشان مي‌فرمايند: به خدا سوگند؛ مي‌دانم در چه روزي كشته مي‌شوم، و چه كسي مرا خواهد كشت، و در كدام بقعه مدفون خواهم شد و مي‌دانم چه كسي با من از اهل بيت من و خويشان من كشته خواهد شد، و مي‌خواهي اي مادر نشان بدهم جاي شهادت خود را؟

و سپس آن حضرت با دست مبارك خود به سوي كربلا اشاره نمودند و به اعجاز آن حضرت زمين‌ها فرو رفت و زمين كربلا بالا قرار گرفت...

به احتمال قوي اين نخستين معجزه‌اي بوده كه از حضرت سيدالشهدا(ع) در راه رسيدن به شهادت و تقرب به خدا، از ايشان سرزده و جالب است بدانيد كه پس از آن نيز معجزاتي بسيار عجيب تر از اين حضرت نمايان گرديده به نحوي كه اكثر راويان و منابع آنها را نقل كرده‌اند. متوسل در باب اين معجزات مي‌نويسد:

امام حسين(ع) پس از طي مراحل و رسيدن به خاك كربلا، ديگر اسبشان قدم از قدم برنمي‌داشت تا آن اسب را عوض كردند، سپس اسبي ديگر براي حضرت آوردند و آن هم گامي برنداشت تا آن كه پنج اسب را به همين منوال عوض كردند و هيچكدام راه نرفتند و حضرت پس از ديدن اين صحنه‌ها از نام آن سرزمين جويا شدند و پي به ماجرا بردند

آدمي وقتي عاشق مي شود كه قلبش در شعله هاي محبت تفتيده شود و آتش اشتياق از وجودش زبانه كشد؛ همان كه مولي الموحدين، علي بن ابيطالب (عليه السلام) فرمود:«دوستي خدا آتشي است كه از هر چه عبور مي كند، آن را مي سوزاند و نور الهي نمي تابد بر چيزي، مگر آنكه آن را روشن مي كند»(١) ...
... و اين فقط عشق خداست كه اين گونه مي سوزاند و روشن مي كند ... هيچ عشق ديگري را نمي تواني بيابي كه اين گونه باشد ... بسوزاند و روشن كند ... خالص كند و صادق، كه«دوست خدا خالص ترين مردمان است به خدا در سرّ ضميرش و صادق ترين است در قولش»(٢)؛ همان كه بارها و بارها شنيده اي كه گفته اند ...
محب صادق آن است كه پاكباز باشد
كه«مشتاق خدا، نه خانه اي دارد و نه شهري، نه نرم مي پوشد و نه بر جاي قرار دارد»(٣) ...احوالش، احوال اسپند روي آتش است ... سوخته و بي قرار ...




خـــانه خود را همي ســـــوزي بســـــوز .. كيســـت آن كس كه گـــــويد لا يجــــوز
خوش بسوز اين خانه را اي شير مست .. خانه عاشـــــق چنين اولي تر اســــت
بعد از اين مــــــن ســــوز را قبله كـــــنم .. زان كه من شمعم به سوزش روشـنم




آنگاه وقتي عاشق مي شوي، عاشق خدا، تازه در مي يابي كه گناه و معصيت قشر سياهي است كه وقتي قلب را فرا بگيرد، نوري به آن نفوذ نمي كند و گناه، يعني خدا فروشي و تو حاضري خدايت را بفروشي به فريب شيطان؟ ... و اين چه بد معامله اي است، وقتي خداي كمال ها و زيبايي ها را مي فروشي و با شيطان از در آشتي در مي آيي ... آنگاه است كه عهدت را با خدا از ياد برده اي ...


«أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ»(۴) ...

نمي خواهي چشم دلت خيره در تماشاي عظمت و جلال الهي شود؟... «هنگامي كه مرا دوست داشت، من هم او را دوست دارم و هم محبوب ديگرانش مي كنم و چشم دل او را براي تماشاي عظمت و جلالم باز مي كنم»(۵) ... و مگر مي تواني عاشق شوي تا وقتي كه از هواي نفست پيروي مي كني؟ ...

١. مصباح الشريعه، ج٢، ص ٢٣٩.
٢. همان، ص ٢٣٧.
٣. همان، ص ٢۴۵.
۴. يس: ۶٠.
۵. رساله لقاءالله، ص ۴١.


عقيق
زهرا رضاييان

پاسخ اجمالي


در مفاتيح الجنان اذكار و اعمالي براي ديدن اولياي الهي در خواب بيان شده است اما بايد توجه داشت كه اين راه ها به تنهايي علت كافي براي موفقيت در ديدن خواب اشخاص مورد نظر نيست، يعني؛ اين گونه نيست كه تا هر كس به آنها عمل كرد حتما پيامبر اكرم(ص) را در خواب ببيند. چون اين مهم به شرايط ديگري نظير ترك گناهان ، انجام واجبات و صفاي باطن هم نيازمند است و با جمع شدن همه شرايط است كه ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب ميسر مي شود.


پاسخ تفصيلي

قبل از پاسخ، لازم است به چيستي خواب و انواع آن اشاره كوتاهي كنيم.

دانشمندان بحث هاي مفصل و طولاني در باره ي چيستي حقيقت خواب داشته اند. بعضى آن را نتيجه انتقال قسمت عمده خون از مغز به ساير قسمتهاى بدن مى‏دانند، و به اين ترتيب براى آن" عامل فيزيكى" قائلند.

بعضى ديگر عقيده دارند كه فعاليتهاى زياد جسمانى سبب جمع شدن مواد سمى مخصوصى در بدن مى‏شود، و همين امر روى سيستم سلسله اعصاب اثر مى‏گذارد و حالت خواب به انسان دست مى‏دهد، و اين حال ادامه دارد تا اين سموم تجزيه و جذب بدن گردد، به اين ترتيب"عامل شيميايى" براى آن قائل شده‏اند.

جمعى ديگر يك نوع "عامل عصبى" براى خواب قائلند و مى‏گويند: دستگاه فعال عصبى مخصوصى كه در درون مغز انسان است و مبدء حركات مستمر اعضا مى‏باشد بر اثر خستگى زياد از كار مى‏افتد و خاموش مى‏شود.

هر چند تاثير اين عوامل را بطور اجمال نمى‏توان انكار كرد ولى هيچ يك از اين نظرات نتوانسته است پاسخ قانع‏كننده‏اى به مساله خواب بدهد.

آنچه سبب شده تا دانشمندان امروز از بيان و تفسير روشنى براى مساله خواب عاجز بمانند همان تفكر مادى آنها است، آنها مى‏خواهند بدون قبول اصالت و استقلال روح اين مساله را تفسير كنند، در حالى كه خواب قبل از آن كه يك پديده جسمانى باشد يك پديده روحانى است كه بدون شناخت صحيح روح، تفسير آن غير ممكن است.

قرآن مجيد دقيق ترين تفسير را براى مساله خواب بيان كرده، زيرا مى‏گويد خواب يك نوع "قبض روح" و جدايى روح از جسم است اما نه جدايى كامل.

به اين ترتيب هنگامى كه به فرمان خدا پرتو روح از بدن برچيده مى‏شود و جز شعاع كم رنگى از آن بر اين جسم نمى‏تابد، دستگاه درك و شعور از كار مى‏افتد، و انسان از حس و حركت باز مى‏ماند، هر چند قسمتى از فعاليتهايى كه براى ادامه حيات او ضرورت دارد، مانند ضربان قلب و گردش خون و فعاليت دستگاه تنفس و تغذيه ادامه مى‏يابد.[1]

پس در خواب تعطيل شدن قسمتي از فعاليتهاي مغزي انسان[2]، اتفاق مي افتد نه تعطيل شدن كل فعاليتهاي انسان، و لذا در روايات از خواب به برادر مرگ تعبير شده است[3].

در حديثي وجود مقدس امام علي عليه السلام مي فرمايد: خواب مايه آسودن از درد و رنج و هم سنخمرگ است. [4]

خواب ها انواعي دارند كه بطور كلى مي توان آن ها را در سه قسم كلى، آورد: الف. خوابهاى صريحى كه احتياجى به تعبير ندارد، ب. اضغاث احلام كه از جهت دشوارى و يا تعذر، تعبير ندارد ، ج. خوابهايى كه نفس در آن با حكايت و تمثيل تصرف كرده، اين قسم از خوابها است كه تعبير مى‏شود. [5]

پس از ذكر اين مقدمه بايد بگوئيم كه اين امكان وجود دارد كه انسان در خواب، با سير در عالم مثال و عقل، خدمت اين عزيزان تشرف يابد يعني وقتى انسان به خواب رفت به عالم مثال و عقل كه خود، هم سنخ آنها است متوجه ‏شود، و در نتيجه پاره‏اى از حقايق آن عوالم را به مقدار استعداد و امكان مشاهده ‏نمايد.[6] و از اين جهت؛ اگر در حالات بزرگاني هم چون استاد مطهري مي خوانيم كه ايشان به اين شرافت نائل شده اند[7]، جاي تعجبي ندارد.

اما؛ اولا: همه انسان ها در امور مربوط به خواب از اختيار برخوردار نيستند كه بتوانند هدف مورد نظر خود را در عالم خواب ببينند.

ثانيا: اگر چه دستور العملي[8] در مفاتيح الجنان[9] براي ديدن پيامبر(ص) در خواب، ذكر شده است و اين خود مي تواند تاثيراتي داشته باشد ولي علت تامه براي ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب نيست تا هر كس به آنها عمل كرد حتما پيامبر اكرم(ص) را در خواب ببيند. چون اين مهم به شرايط ديگري نظير ترك گناهان ، انجام واجبات و صفاي باطن هم نيازمند است و با جمع شدن همه شرايط است كه ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب ميسر مي شود.يعني؛ افرادي كه روح تصفيه شده و جان و روان پاك دارند مي توانند به مقصود مورد نظر برسند.

بله اگر شما اين اعمال را انجام داديد و به مقصود نرسيديد، خداوند اجر ديگري به شما مي دهد، ‌چون هم آرزوي ديدن پيامبر اكرم(ص) و هم انجام آن اعمال كه اكثراً اذكار مستحبي هستند در نزد خداوند اجر دارد.

نكته پاياني اين كه ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب منحصر به انجام اين اذكار و اعمال نيست و از راههاي ديگري مثل توسل جستن به اولياء الهي، نيز امكان پذير است. در حالات آيت الله العظمي مرعشي نجفي مي نويسند كه ايشان فرمودند: شبي قبل از خواب توسلي پيدا كردم تا يكي از اولياء الله را در خواب ببينم،‌ ايشان وجود مقدس امير المؤمنين را در خواب مي بيند كه داستان معروف شعر شهريار (علي اي هماي رحمت) در آن شب اتفاق افتاده است.[10]


[1] نك: تفسير نمونه، ج‏19، ص: 482و 483.
[2] مكارم شيرازي ، ناصر ، معاد و جهان پس از مرگ ص 385.
[3] "النوم اخو الموت" عوالي الآلي، ح 4، ص 73.
[4] "النوم راحة من الم و ملائمة الموت" غرر الحكم، 1461.
[5] ترجمه الميزان، ج‏11، ص 372.
در حديثي از پيامبر (ص) آمده است: رويا سه نوع است. 1.نويدي از جانب خداوند 2.حديث نفس (ذهنيات انسان) و ترس كه شيطان پديد مي آورد؛"الرويا الثلاثه: فبشري من الله و حديث النفس و تخويف الشيطان" ، كنر العمال 41385.
در روايت ديگري امام صادق (ع) مي فرمايد: هر گاه بنده اي آهنگ معصيت خداوند كند و خداوند خير او را بخواهد،‌ خواب وحشتناك به او نشان مي دهد كه بدان سبب از گناه باز ايستد. "اذ كان العبد علي معصيه الله عز و جل و اراد الله به خيرا اراه في منامه رويا تروعه و فينزجرها عن تلك المعصيه"، اختصاص، ص24.
[6] براي آگاهي بيشتر، نك: ترجمه الميزان، ج‏11، ص 366- 373.
[7] خانم ايشان نقل مي كند: "شبي استاد يك مرتبه از خواب پريدند و تند تند نفس مي زدند گفتم چه شده است، فرمود: خواب ديدم كه با حضرت امام خميني نزد رسول الله صلي الله عليه و آله مي رويم، من به آقا عرض مي كنم كه ايشان فرزند شما هستند يا رسول الله،‌ بعد پيامبر با امام معانقه كردند و سپس رو به من كرد و مرا در آغوش گرفتند و لبانش را روي لبانم گذاشتند كه هنوز گرمي آن را بر لبانم احساس مي كنم به گمانم اتفاق بزرگي در زندگيم مي خواهد رخ بدهد. و سه روز بعد ايشان شهيد شدند."
[8] خواندن سوره شمس، ليل، قدر،‌ كافرون، توحيد،‌معوذتين (ناس و فلق) سپس توحيد 100 مرتبه و صلوات 100 مرتبه و خوابيدن با وضو بهجانب راست.
[9]حاشيه ي مفاتيح، باقيات الصالحات.
[10] صبوري، حسين، شهريار ما، چاپ 1381.

islamquest.net

مرحوم آيت‌الله العظمي تبريزي‌(ره) راهكارهاي ايجاد آرامش در روح و جسم، خوب زيستن و نيز غلبه بر مشكلات را در پاسخ چند سوال از مريدان خود ارائه نموده‌اند.

...

...

قرآن مجيد دقيق ترين تفسير را براي مساله خواب بيان كرده، زيرا مي‏گويد خواب يك نوع "قبض روح" و جدايي روح از جسم است اما نه جدايي كامل.
به اين ترتيب هنگامي كه به فرمان خدا پرتو روح از بدن برچيده مي‏شود و جز شعاع كم رنگي از آن بر اين جسم نمي‏تابد، دستگاه درك و شعور از كار مي‏افتد، و انسان از حس و حركت باز مي‏ماند، هر چند قسمتي از فعاليتهايي كه براي ادامه حيات او ضرورت دارد، مانند ضربان قلب و گردش خون و فعاليت دستگاه تنفس و تغذيه ادامه مي‏يابد.[1]
پس در خواب تعطيل شدن قسمتي از فعاليتهاي مغزي انسان[2]، اتفاق مي افتد نه تعطيل شدن كل فعاليتهاي انسان، و لذا در روايات از خواب به برادر مرگ تعبير شده است[3].
در حديثي وجود مقدس امام علي عليه السلام مي فرمايد: خواب مايه آسودن از درد و رنج و هم سنخ مرگ است. [4]
خواب ها انواعي دارند كه بطور كلي مي توان آن ها را در سه قسم كلي، آورد: الف. خوابهاي صريحي كه احتياجي به تعبير ندارد، ب. اضغاث احلام كه از جهت دشواري و يا تعذر، تعبير ندارد ، ج. خوابهايي كه نفس در آن با حكايت و تمثيل تصرف كرده، اين قسم از خوابها است كه تعبير مي‏شود. [5]
پس از ذكر اين مقدمه بايد بگوئيم كه اين امكان وجود دارد كه انسان در خواب، با سير در عالم مثال و عقل، خدمت اين عزيزان تشرف يابد يعني وقتي انسان به خواب رفت به عالم مثال و عقل كه خود، هم سنخ آنها است متوجه ‏شود، و در نتيجه پاره‏اي از حقايق آن عوالم را به مقدار استعداد و امكان مشاهده ‏نمايد.[6] و از اين جهت؛ اگر در حالات بزرگاني هم چون استاد مطهري مي خوانيم كه ايشان به اين شرافت نائل شده اند[7]، جاي تعجبي ندارد.
اما؛ اولا: همه انسان ها در امور مربوط به خواب از اختيار برخوردار نيستند كه بتوانند هدف مورد نظر خود را در عالم خواب ببينند.
ثانيا: اگر چه دستور العملي[8] در مفاتيح الجنان[9] براي ديدن پيامبر(ص) در خواب، ذكر شده است و اين خود مي تواند تاثيراتي داشته باشد ولي علت تامه براي ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب نيست تا هر كس به آنها عمل كرد حتما پيامبر اكرم(ص) را در خواب ببيند. چون اين مهم به شرايط ديگري نظير ترك گناهان ، انجام واجبات و صفاي باطن هم نيازمند است و با جمع شدن همه شرايط است كه ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب ميسر مي شود. يعني؛ افرادي كه روح تصفيه شده و جان و روان پاك دارند مي توانند به مقصود مورد نظر برسند.
بله اگر شما اين اعمال را انجام داديد و به مقصود نرسيديد، خداوند اجر ديگري به شما مي دهد، ‌چون هم آرزوي ديدن پيامبر اكرم(ص) و هم انجام آن اعمال كه اكثراً اذكار مستحبي هستند در نزد خداوند اجر دارد.
نكته پاياني اين كه ديدن پيامبر اكرم(ص) در خواب منحصر به انجام اين اذكار و اعمال نيست و از راههاي ديگري مثل توسل جستن به اولياء الهي، نيز امكان پذير است. در حالات آيت الله العظمي مرعشي نجفي مي نويسند كه ايشان فرمودند: شبي قبل از خواب توسلي پيدا كردم تا يكي از اولياء الله را در خواب ببينم،‌ ايشان وجود مقدس امير المؤمنين را در خواب مي بيند كه داستان معروف شعر شهريار (علي اي هماي رحمت) در آن شب اتفاق افتاده است.[10]
====================

ابولهب عموى پيغمبر اسلام(ص) و يكى از ده پسر عبدالمطلب بود. ابولهب يكي از سرسخت ترين دشمنان پيغمبر و مسلمانان بود.

امّ جميل همسر ابولهب و خواهر ابوسفيان بود.

ابولهب با اينكه از خاندان نجيب بني هاشم بود، ولي بر اثر همنشينى با افراد فاسد قريش و سران مشرك مكه، رنگ جماعت به خود گرفته بود. اين مرد بددهن، هتّاك و جسور، در ميان مشركان مكه بيش از همه نسبت به برادرزاده اش پيغمبر اسلام خصومت مى ورزيد و او را آزار مي داد.

زن او امّ جميل هم زنى بدسرشت و كينه توز بود. خانه آنان در همسايگى پيغمبر قرار داشت. هر خبرى كه از پيغمبر اسلام مى شنيد، آن را به اطلاع مشركان مى رسانيد.

ام جميل، علاوه بر اين، شوهرش او را وا مى داشت تا به پيغمبر آزار بيشتر برساند. او حتّى نام پيغمبر را عوض كرده بود و مى گفت: به او نگوييد محمّد، بلكه بگوييد مُذَمّم!!!

وقتى اين خبر را به پيغمبر دادند،فرمود:خداخواسته است نام مرا ازدهان اين زن بيندازد تا هر ناسزايى كه مى گويد،به مُذَمّم بگويد،من كه مُذَمّم نيستم!

ام جميل، شبها خار و خاشاك و هيزم مى آورد و در نقطه اى كه محل عبور پيغمبر بود مى ريخت تا از اين راه به حضرت صدمه بزند.

شوهر او ابولهب هم داوطلب شده بود كه مال و ثروت خود را در راه مبارزه با پيغمبر صرف كند و اين كار را هم مى كرد.

ام جميل از هر گونه شرارت و سخن چينى و جسارت نسبت به پيغمبر خوددارى نداشت. اين زن همين كه پيغمبر را مى ديد، از گفتن هر سخن زننده و هر گونه فحاشى به حضرت خوددارى نمى كرد.

ابولهب نيز بارها همين كه نگاهش به پيغمبر مى افتاد، او را دنبال مى نمود و خاك و سنگريزه به طرف آن برگزيده خدا پرتاب مى كرد.

داستان اين مرد و زن بى ادب و بدزبان در قرآن مجيد، سوره لهب(مسد) آمده است.

اين سوره اگرچه بسيار كوتاه و آنچه درباره ابولهب و زنش ‍ مى گويد مختصر است، ولى همين سوره كوتاه بيان كننده اعمال ناهنجار و رفتار زشت اين دو عنصر پليد و رسواست.

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم

«تَبَّتْ يَدا اَبى لَهَبٍ وَ تَبَّ »
بُريده باد دستهاى ابولهب (كه خاك و سنگ به طرف پيغمبر مى ريزد)

«ما اَغْنى عَنْهُ مالُهُ وَ ما كَسَبَ »
مال و ثروتى كه او اندوخت و آنچه كسب كرد، او را از كيفر فردا و عذاب دوزخ بى نياز نكرد.

«سَيَصْلى ناراً ذاتَ لَهَبٍ »
به زودى مى چشد آتشى را كه داراى شراره است.

«وَ امْرَاءَتُهُ حَمّالَةَ اْلحَطَبِ »
زن او كه هيزم جمع مى كند (تا بر سر راه پيغمبر بريزد) فرداى قيامت نيز هيزم كش جهنّم است.

«فى جيدِها حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ»
و ريسمانى از آتش به گردن دارد.

برگرفته از كتاب زن در قرآن، علي دواني

در خصوص صلوات، ذكر مخصوصي وجود دارد كه اگر كسي آن را بفرستد، ديگر كسي قادر نخواهد بود كه ثواب آن را به حساب آورد:

« اللّهم صلّ علي محمّد و آل محمّد عدد ما احاط به علمك و عجّل فرجهم»
يعني خدايا! بر محمد و آل او صلوات (درود) بفرست به اندازه اي كه علم تو به آن احاطه دارد
(چرا كه من، هر درودي بفرستم كم و محدود است؛ پس خدايا، به عدد و ارقامي كه تو بر آن احاطه داري بر پيامبر و آل او درود بفرست).

شايسته است كه انسان با تمركز و حضور قلب لازم، صلوات هايش را به اين صورت بفرستد.


كتاب صلوات ذكر اعظم
تاليف استاد محمد شجاعي