بر آستانه تمام درها ايستاده‏اي.

نامت، نوازشگر تمام دريچه‏هاي دنياست.

تكيه‏زده بر عرش، هيچ گاه كسي ياراي شناختن اعماق وجودت را نخواهد داشت.

از پشت نخلستان‏هاي كهن، مي‏شنومت؛ نجواي جاري‏ات را بر زبان چاه، هاي هاي گريه‏هاي شبانه‏ات را در گوش بادهاي سرگردان، سكوت ناگزيرت را از لايه‏هاي عميق تاريخ مي‏شنوم.

مثل ابري فشرده بر سجاده‏هاي نيايش خويش تكه تكه مي‏شوي؛ باران شديدتر مي‏شود.

دستت به طاقچه‏هاي آسمان مي‏رسد؛ اما هيچ دستي به ياري‏ات نه ...!

كوفه، خواب مظلوميتت را مي‏بيند، هيولاي ظلمت بر گرده خاك چنگ انداخته است.

كجايي تا ذوالفقارت، شب‏هاي بي‏فانوس خاك را بشكافد؟

شقاوت از در و ديوار تاريخ مي‏بارد، زخم چركين ناسپاسي در خاك دهان باز كرده است؛ كجايي كه دست‏هاي عدالتت، شب‏هاي تاريك اين حوالي را در هم بريزد؟

كجايي تا صورت درخشان زندگي را از قاب‏هاي فرسوده مرگ بيرون بكشي؟

كجايي تا سرنوشتِ چشم‏هايم را به تو بسپارم؟

بزرگمرد!

هنوز تاريخ، خوابِ گام‏هاي تو را مي‏بيند و هنوز درهاي نيمه بسته در بوي نان و خرماي دست‏هاي تو نفس مي‏زنند.

كجايي كه ظلمت بر خاك چيره شده است؟

صداي ضجّه تاريخ را مي‏شنوم.

شب‏هاي بي‏مهتاب، عميقتر شده‏اند، از هر دريچه صداي سكوت و سياهي طنين انداز شده است؛ كجايي؟

كدام سپيده روشن در چشم‏هايت عميق بنگرم تا در خويش فرو بريزم؟

پاي كدام نخل ايستاده‏اي و نماز مي‏خواني؟

دردهاي نهانت را در گوش كدام چاه به نجوا نشسته‏اي كه صدايت را مي‏شنوم و نمي‏شنوم؟

در نازكاي نور كدام سپيده گام زده‏اي كه خورشيد هر طلوع بر پيشاني بلندت مي‏درخشد، آن گاه قصد نور افشاني مي‏كند؟

در توفان‏هاي داغ مي‏تازم.

تاريخ، دنبال تكيه گاهي چون تو مي‏گردد.

ذو الفقارت را به دست كدام آينه‏پوش سپرده‏اي؟

راهي‏ام كن به جذبه خويش.

از تو مي‏نويسم و از بهار آويخته‏ام.

نفسي نيست تا فريادي از جگر برآورم.

بايد گام‏هايم را محكم‏تر بردارم.

هنوز با هر نسيم، عطر تو را مي‏شنوم و صدايت را.

هنوز شب‏هاي يتيمان، به اميدِ دست‏هاي سرشارت از بوي نان و خرما صبح مي‏شود.

لايقم كن به شناختت كه بزرگي‏ات آن چنان است كه زبان در دهان نمي‏گردد، به وصف و قلم در صفحات، به شرح